🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Ξεκινάει η επόμενη ώρα και μπαίνω με τον Κούκη στην τάξη.
"Τι κάνατε εσείς οι δύο μόνοι;" φωνάζει η Τζένη.
"Ρε Τζενη! Πάψε λίγο και άσε μας όλους στην ησυχία μας!" Είπε ο Κάης και ανταλλάζουν άγρια βλέμματα.
Μπαίνει βιαστικά ο καθηγητής, που είναι υπεύθυνος για την γιορτή στη αίθουσα και λέει "Εχουμε πρόβα για την γιορτή, θα χρειαστώ την y/n και τον Κούκη."
Ο καθηγητής που έχουμε αυτή την ώρα, ξαφνιασμένος ρωτάει "Η Τζένη όχι;" "Η Τζένη, πρέπει να πάρει το μάθημά της." Απαντάει ο άλλος καθηγητής.
Σηκωνόμαστε με τον Κούκη και ψιθυρίζω "Τι κάνεις στην γιορτή;" Με κοιτάει και χαμογελάει. "Παίζω κιθάρα.. και χορεύω ζεϊμπέκικο"
Πάμε στην αίθουσα εκδηλώσεων. Δεύτερη φορά για 'μένα σήμερα. Είναι εκεί και άλλα παιδιά και όχι μόνο αυτά που είδα το πρωί.
"Ας αρχίσουμε με το σόλο σου, y/n.. Συμφωνείς να πεια το 'Άγια Νύχτα;" Λέει ο κύριος και γνέφω καταφατικά.
Ο Κούκης φέρνει μια κιθάρα από την αποθήκη, στο βάθος της αίθουσας. Ο καθηγητής, του δίνει την παρτιτούρα του κομματιού.
Ανεβαίνουμε στην σκηνή και καθόμαστε δίπλα-δίπλα σε ένα ξύλινο παγκάκι. Αρχίζει να παίζει την μελωδία και όταν είναι να μπω, ξεκινάω. Τα παιδιά της χορωδίας είναι κάτω απ' την σκηνή και τραγουδάνε τις συγχωρδίες.
Η φωνή μου και το παίξιμο της κιθάρας του Κούκη, έχουν έρθει σε απόλυτη αρμονία. Ασυνείδητα, του δίνω κλεφτές ματιές και καταλείγουμε να κοιταζόμαστε. Λες και είμαστε μόνοι στο δωμάτιο.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Τελειώνει το τραγούδι. Μου απλώνει το χέρι του και του δίνω εγώ το δικό μου σαν να πετύχαμε κατι σπουδαίο.
Ο κύριος χειροκροτάει. "Εξαιρετικά!! Αυτό ακριβώς να κάνετε την μέρα της γιορτής!.. να ετοιμαστούν τα παιδιά του θεατρικού τώρα.."
Πρώτη φορά με επαινούν τόσο έντονα μετά απο καιρό. Τελευταία φορά που άκουσα καλα λόγια, ήταν απ' τον Γιανκούκιο.. αλλά ας μην τα σκέφτομαι αυτά τώρα.
Κατεβαίνουμε απ' την σκηνή και ανεβαίνουν τα άλλα παιδιά, για να προβάρουν το σκετσάκι τους.
-Παίζεις πολύ ομορφα κιθάρα, Κούκη.
-Σε ευχαριστώ, y/n..και η φωνή σου είναι πολύ ωραία. Έχεις κάνει μαθήματα φωνητικής;
-Μαθήματα; Πολύ θα το 'θελα.. αλλά ο πατέρας μου ποτέ δεν θα με άφηνε να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο εκτός απ' τη χημεία.
-Είναι αυστηρός ο πατέρας σου;
-Ναι.. το μόνο που θέλει είναι να γκνω χημικός, σαν τον ίδιο.. όμως εγώ, θέλω να τραγουδάω.. εξάλλου, δεν καταλαβαίνω τα μαθήματα. Μου είναι αδύνατον να ακολουθήσω το μονοπάτι του.
-Ξέρεις.. αυτό είναι εκπληκτικό.. ταιριάζουμε τόσο πολύ! Και εγώ δεν το 'χω καθόλου με τα μαθήματα.. η μητέρα μου επιμένει, πως θα το μετανιώσω αν επιλέξω τη μουσική, όμως θα το ρισκάρω.
-Θες να γίνεις μουσικός;
-Ναι.. ελπίζω κάποτε να παίζω σε συναυλίες, να με ξέρει ο κόσμος.. τέτοια πράγματα.
Βάζει το χέρι του πάνω στο δικό μου και συνεχίζει. "Βέβαια, μόνο με την κιθάρα, δεν πάει κανείς μακριά.. όλοι χρειάζονται κάποιον να τραγουδάει."
Κοκκινίζω και μας διακόπτει το κουδούνι.
Αφήνοντας αυτή τη συζήτηση σε εκκρεμότητα, η σχολική μέρα έρχεται στο τελος της.
