🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Βάζουμε με την Τζένη τα πανοφόρια μας και πάμε προς την έξοδο του σπιτιού της.
Αυτή ανοίγει την εξώπορτα και στην άλλη πλευρά είναι τα αγόρια που μας περιμένουν.
"Έτοιμες;" Ρωτάει ο Κάης και η Τζένη τον πιάνει αγκαζαί, καθώς απαντάει "Ναι! Πάμε!."
Αυτοί προχωράνε και εγώ μένω λίγο πιο πίσω με το αγόρι μου.
"Χαίρομαι πολύ που έβαλες το φόρεμα που σου πήρα y/n... Είσαι πολύ όμορφη." Λέει και γλιστράει το χέρι του πάνω στο δικό μου, ώσπου τα δάκτυλά μας μπλέκονται.
Η διαδρομή μέχρι το σχολείο είναι πολύ μικρή απ' το σπίτι της Τζένης και έχουμε φτάσει εκεί μέσα σε λίγα λεπτά.
Μπαίνουμε στην ουρά αναμονής. Δεν περίμενα να έρθουν τόσα παιδιά.
Όταν έρχεται η σειρά μας, πληρώνουμε το ανάλογο ποσό και κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα εκδηλώσεων.
Όπως φανταζόμουν, είμαστε σαν σαρδέλες.
"Πάμε να φέρουμε αναψυκτικά." Ανακοινώνει ο Κούκης και πάνε με τον Κάη προς το μπουφέ.
"Έλα πάμε εμείς να χορέψουμε!" Μου λέει η Τζένη και με παίρνει απ' το χέρι για να πάμε προς το κέντρο της αίθουσας.
Δεν έχω ξαναχορέψει μπροστά σε κόσμο οπότε είμαι λίγο διστακτική. Η φίλη μου αντιθέτως έχει μπει για τα καλά στον ρυθμό.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Η μουσική είναι ζωντανή, πράγμα που μου κάνει εντύπωση. Συμμετέχουν στην μπάντα παιδιά απ' το σχολείο.
Όταν το κομμάτι έρχεται στο τέλος του, πέφτει σιγή και ο χώρος γεμίζει από τα παράπονα τον παιδιών.
Ένα κορίτσι ανεβαίνει στην σκηνή και πλησιάζει το μικρόφωνο.
"Είναι η πρόεδρός μας." Μου ψιθυρίζει η Τζένη.
Η κοπέλα στην σκηνή αρχίζει να μιλάει "Αγαπητοί μου συμμαθητές! Σας ευχαριστώ θερμά που ήρθατε στον χορό που διοργανώσαμε!"
Όλοι χειροκροτούν, μαζί κι εγώ, ώσπου το κορίτσι τους κάνει νόημα να ησυχάσουν για να συνεχίσει.
"Τώρα που έχουμε μαζευτεί για τα καλά, νομίζω έχει έρθει η ώρα για... Καραόκε!!"
Τα παιδιά αρχίζουν ξανά να χτυπάνε τα χέρια τους και να βγάζουν επιφωνήματα.
"Ήρεμα παιδιά!... Γνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε, αν θέλει κάποιος να τραγουδήσει, ας ανέβει να το πεί στην μπάντα." λέει τελικά η πρόεδρος και κατεβαίνει απ' την σκηνή.
Η φίλη μου με αρπάζει ξανά απ' το χέρι και με κατευθύνει προς την σκηνή.
-Τζένη, τι κάνεις;
-Πάμε να τραγουδήσεις!
-Τι!; Δεν θέλω!
-Θέλεις! Θα τραγουδήσω κι εγώ μετά.
-Τραγούδα μόνο εσύ!
Δεν είναι εδώ και τα αγόρια για να την σταματήσουν.
Με ανεβάζει με το ζόρι πάνω στην σκηνή.
Η μπάντα με κοιτάει, ώσπου με ρωτάει αυτός που παίζει κιθάρα ποιό τραγούδι θέλω να πω.
Το μυαλό μου γίνεται λευκό. Δεν μου έρχεται κανένας τίτλος τραγουδιού.
Σχεδόν αυθόρμητα, λέω "Είναι ένα τραγούδι που δεν έχει δημοσιευτεί κάπου. Πάει κάπως έτσι..."
Αρχίζω να λέω την μελωδία, μέχρι που η μπάντα καταφέρνει να παίξει τον ρυθμό.
