🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Έφτασε η Δευτέρα. Ετοιμάζομαι να πάω στο σχολείο. Κατευθύνομαι προς τη κουζίνα και βλέπω πως ο μπαμπάς μου, μου έχει ετοιμάσει πρωινό.
Κάθε μέρα φεύγει νωρίτερα από 'μένα και δεν τον προλαβαίνω, αλλά ποτέ δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο για 'μένα.
Δεν μπορώ να μην νιώθω τύψεις καταβάθος, όμως τώρα έχω έναν μπαμπά που με αγαπάει.
Το σχολείο δεν είναι μακριά. Τελειώνω τις προετοιμασίες μου και με γοργό βήμα βγαίνω στον δρόμο.
Κοντά στην είσοδο του σχολείου, βλέπω τον κύριο Ζουμκούκ! Τι καλά... Θέλω τόσο να τον δω από κοντά!!
Πάω να φωνάξω "Κύριε Ζουμκούκ!!" και να τρέξω προς το μέρος του, αλλά η εικόνα που βλέπω με εμποδίζει. Τι συμβαίνει εκεί;
Είναι ο κύριος Ζουμκούκ με την κυρία Γιούντζαινα και μιλάνε... Τι να λένε; Για κάποιον λόγο δεν μ' αρέσει καθόλου αυτό.
Αν πλησιάσω κι άλλο θα με δουν... Μα εγώ θέλω να ακούσω τι λένε... Όχι όμως! Αυτό δεν είναι σωστό. Θα ρωτήσω τον κύριο μετά.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Πάω προς τα 'κει και τους χαιρετάω, όπως θα χαιρετούσε κανείς τους καθηγητές του. "Καλημέρα σας." Λέω και περνάω ανάμεσά τους.
"Y/n.." λέει ο κύριος Ζουμκούκ και πάει να με πιάσει απ τον ώμο. Γυρνάω και τον κοιτάω προσπαθώντας να κρύψω τη ζήλεια μου.
"Καλημέρα και σε 'σενα..." λέει τελικά. Η Γιούντζαινα με κοιτάει με ενα τόσο εχθρικό βλέμμα.
"Ας αφήσουμε την μαθήτρια, Ζουμκούκι και ας μιλήσουμε για εμάς." Τον παίρνει αγκαζέ, χωρίς να βγάλει τα μάτια της από πάνω μου.
Δεν μπορώ να βλέπω άλλο. Τρέχω στο προαύλιο. Εκεί είναι τα αγόρια απ' την τάξη μου.
"Y/n!" Λέει ο Τζίνος "Μας αποφεύγεις ή μου φαίνεται;" βάζει το χέρι του γύρω απ' τον λαιμό μου και γελάει.
"Δίκιο έχει ο Τζίνος" συμφωνεί ο Τάες. Έρχεται κι αυτός κοντά μου. "Γιατί τόση σνομπαρία;"
"Όχι παιδιά.. δεν σας σνομπάρω.. έτυχε να μην σας δω πολύ αυτές τις μέρες, απλά..."
Σαν να μην μου 'φταναν αυτοί, χώνεται και ο Χόμπης "Τότε, αν είναι αλήθεια αυτά που λες, μείνε μαζί μας στην ταξη σήμερα και μην πας στην έδρα την ώρα της χημείας... Τι είσαι; Κανένα φυτό;"
"Όχι! Δεν είμαι φυτό!" Φωνάζω. "Μα τι γλυκούλα που είσαι!" Λέει ο Τάες και οι τρεις τους έρχονται να με αγκαλιάσουν, για να με εκνευρίσουν.
"Τι κάνουν οι αγαπητοί μαθηταί εκει;" Ωχ όχι! Ο κύριος Ζουμκούκ! Τους είδε να με πειράζουν.
"Απλά παίζουμε κύριε... Δεν κάνουμε τίποτα. Την αγαπάμε την y/n μας" λέει ο Τάες και μου φιλάει ρουφηχτά το μάγουλο. Το 'χω συνηθίσει και δεν με πειράζει.
"Αυτό παράπαει!! Στο γραφείο της κυρίας Γιούντζαινας και οι τρεις σας!" Φωνάζει ο κύριος Ζουμκούκ και με βουτάει απ' τον καρπό.
Θυμώνω και του φωνάζω "Κύριε, όπως εσείς έχετε φίλη, μπορώ και 'γω να 'χω φίλους!"
Πρώτα κοιτάζει εμένα, μετά τα αγόρια και τελευταία την Γιούντζαινα, η οποία ήταν απο πίσω μας.
"Ζουμκούκι..." λέει αυτή "Οι εποχές τώρα έχουν αλλάξει. Τα αγόρια και τα κορίτσια παίζουν μεταξύ τους."
Το κουδούνι την διακόπτει. Συνεχίζει "Ελάτε! Μαζευτείτε τώρα. Θα αρχίσει η προσευχή.
Παίρνει τον άντρα μου απ' το χέρι. Αυτός γυρνάει να με δει άλλη μία φορά. Τα βλέμματά μας συναντιούνται, αλλά εγώ γυρνάω απ' την άλλη. Δεν θέλω να τον δω αυτή τη στιγμή.
