Jungkook, Come Be My Teacher

32. Ο Νέος Έρωτας

-Πατέρα, γύρισες..

-Ναι, y/n.. είχα πάει να κανονίσω.. κάτι.. τέλος πάντων. Πως πήγε η συνάντηση με την ψυχολόγο;

-Μια χαρά.. ήταν κάπως.. πολύ φιλική μαζί μου.

Ο πατέρας ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε όλοι μέσα.

Η κυρία Γιούντζαινα φαίνεται, δεν άντεχει να μην συμμετέχει στην συζήτηση και χώνεται.

"Κάλα θα κάνεις να βολευτείς με αυτήν την γιατρό, γιατί την χρυσοπληρώνουμε." Δεν απαντάω, όμως ο πατέρας μου, προσαθεί να την ηρεμήσει. "Γιουντζούκα.. μην είσαι σκληρή με την y/n."

Δεν μου περισσεύει ενέργεια για να ακούω τις ασυναρτησίες της κυρίας. "Πάω στο δωμάτιό μου" λέω και φεύγω.

Με το που μπαίνω στο δωμάτιο, θυμάμαι πόσο απεχθάνομαι αυτήν την ποντικότρυπα. Δεν είμαι αποδεκτή πουθενά τελικά.

Ξέρω πως δεν είναι σωστό, αλλά ανοίγω το παράθυρο και ετοιμάζομαι να βγω έξω. Το σπίτι είναι μονοκατοικία, άρα το παράθυρο δεν απέχει πολύ απ' το έδαφος.

Βάζω το κινητό μου στην τσέπη και αμέσως μετά, πηδάω στην πιλοτή.

Αρχίζω να κάνω βόλτα, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Δεν έχω μάθει ακόμα την περιοχή. Ευκαιρία είναι να την γνωρίσω λίγο.

Βάζω μουσική στα ακουστικά μου και συνεχίζω να προχωράω, μέχρι που βρίσκω ένα ποτάμι.

Παρατηρώ πως υπάρχει μία μικρή γέφυρα. Πλησιάζω και μπαίνω από κάτω της. Κάθομαι δίπλα στο νερό. Έχω κλειστά τα μάτια μου, καθώς χάνομαι στις σκέψεις μου.

Καταλαβαίνω πως τραγουδάω δυνατά, όταν ακούω κάποιον να τραγουδάει μαζί μου.

Ξαφνιασμένη ανοιγω τα μάτια μου και βρίσκω μπροστά μου τον Κούκη. Τραγουδάμε μαζί, ενώ κοιτάμε ο ένας τον άλλον.

Φτάνουμε στον τελευταίο στίχο και γελάμε και οι δύο.

-Τι κάνεις εδώ, y/n;

-Εμ.. έφυγα για λίγο από το σπιτι, γιατί ήθελα να πάρω λίγο αέρα.. εσύ Κούκη, πως και είσαι εδώ;

-Κι εγώ το ίδιο. Πήγα μια βόλτα, για να ξεχαστώ.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο σπίτι του και θα γίνω αδιάκριτη αν ρωτήσω. Το μόνο που μπορώ να κανω, είναι να του κρατήσω στοργικά το χέρι.

Κοιτάει το χέρι μου πάνω στο δικό του και έπειτα κοιτάει εμένα. Χαμογελάει, κλείνει τα μάτια μου και με πλησιάζει. Κλείνω κι εγώ τα δικά μου και.

Το χέρι του, χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου. Έχουμε έρθει σε απόσταση αναπνοής και μπορώ να αισθανθώ την θερμότητά του.

Πάνω που είχαμς έρθει τόσο κοντά, μας διακόπτει το κινητό μου. Παίρνει τηλέφωνονο ο πατέρας μου. Ζητώ συγνώμη απ' τον Κούκη, και το απαντάω χωρίς περεταίρω καθυστέρηση.

-Ναι, πατέρα;

-Y/n! Που έχεις πάει; Πήγα να σε φωνάξω για μεσημεριανό και έλειπες! Δεν έχουμε πει ότι απ' το σπίτι θα βγαίνεις μόνο όταν έχεις να πάς στο σχολείο ή στην ψυχολογο;

-Καλά πατέρα.. έρχομαι.

Τελειώνω την κλήση και στρέφω την προσοχή μου το αγόρι.

-Λοιπόν Κούκη.. πρέπει να πάω σπίτι.. ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός.. θα τα πούμε αύριο-

-Y/n.. αρχίσαμε κάτι.. που νομίζεις πως πας;

Με βουτάει απ', το χέρι, με φέρνει κοντά του και με φιλάει. Καιρό έχω να νιώσω έτσι. Σαν ο χρόνος να μην κυλάει πια.

Απομακρύνεται καθως ψιθυρίζει "Καλό μεσημέρι, λοιπόν."

Μένω λίγο να τον κοιτάω, μέχρι που τον χάνω απ' το οπτικό πεδίο μου. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, όταν θυμάμαι πως δεν έχω όρεξη να με κατσαδιάσει ο πατέρας μου και τρέχω προς το σπίτι.