Jungkook, Come Be My Teacher

73. Το Επισκεπτήριο

-Ναι Γιανκούκιε... Εγώ είμαι.

-Y/n μου!!

Ο Γιανκούκιος βάζει το στόμα του πάνω στο διαχωριστικό τζάμι και αρχίζει να το φιλάει.

Βάζω κι εγώ το δικό μου στόμα πάνω στο τζάμι. Αν δεν υπήρχε το γυαλί να μας χωρίζει, τα χείλη μας θα χαν γίνει ένα.

Μετά από λίγα λεπτά απομακρυνόμαστε και οι δύο.

-Y/n μου... Τι κάνεις εδώ; Πως με βρήκες;

-Χάρις την ψυχολόγο μου ήρθα.

Δείχνω την Λίζα  οποία χαιρετάει γεμάτη χάρη.

"Ευχαριστώ που προσέχετε την y/n μου κυρία ψυχολόγε." λέει ο Γιανκούκιος.

"Την δουλειά μου κάνω." Απαντάει αυτή. "Εσείς συζητήστε και προσποιηθείτε πως δεν είμαι εδώ."

Τα μάτια μου δεν χορταίνουν τον πρώην καθηγητή. Η φυλακή πρέπει να τον έχει κουράσει. Τα μαλλιά του φαίνονται πιο λευκά και το σώμα του πιο αδύναμο.

Παρατηρώ πως και τα δικά του μάτια δεν φεύγουν από πάνω μου.

-Y/n μου, πες μου τα νέα σου.

-Έχω μετακομίσει πολύ μακριά. Η Γιούντζαινα είναι η μητριά μου... Βρήκα το τηλέφωνο των φυλακών στο κινητό της.

-Ναι η Γιούντζαινα είναι η μόνη που με παίρνει τηλέφωνα και έρχεται στο επισκεπτήριο... Ο γιός μου και η πρώην γυναίκα μου, δεν θέλουν να με δουν.

-Γιατί σας φέρονται έτσι...

-Έχουν τα δίκια τους. Εμένα μου αρκεί να έχεις εσύ καλή γνώμη για εμένα.

-Πως γίνεται να μην έχω; Είσαι ο άντρας της ζωής μου...

-Y/n μου... Σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Κάθε λεπτό. Δεν πιστεύω πως μας χώρισαν έτσι απλά.

Βάζει την παλάμη του πάνω στο τζάμι και βάζω κι εγώ την δική μου, ώστε τα χέρια μας να ενωθούν νοητά.

-Κι εγώ το ίδιο νιώθω, Γιανκούκιε. Γι' αυτό ήρθα με την ψυχολόγο μου εδώ. Γιατί ο ξαφνικός αποχωρισμός μου έκανε κακό... Η αλήθεια είναι πως...

-Πως;

-Ήρθα για να σας αποχαιρετήσω.

Τα δάκρυά μου δεν κρατιούνται άλλο. Ανοίγει η βρύση των δακρύων μου και τα μάγουλά μου γίνονται μούσκεμα.

Τον κοιτάζω κι αυτόν και βλέπω το στόμα του να τρεμει. Προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα, πριν καταφέρει να πει

-Καλά θα κάνεις, y/n μου..

-Γιανκούκιε, δεν θέλω να σε παρατήσω! Πρέπει να είμαστε μαζί... Πες μου ότι όταν βγεις θα 'μαστε μαζί!

-Πρέπει να ζήσεις την ζωή σου αγάπη μου. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να είμαι μέρος της. Με την σκέψη σου θα ξυπάω και θα κοιμάμαι... Αλλά εσύ...

-Εγώ τι;

-Εσύ πρέπει να προχωρήσεις. Γνώρισε τον κόσμο. Γίνε η σπουδαία τραγουδίστρια που πιστεύω ότι μπορείς να γίνεις... Και ίσως ερωτευτείς κάποιον άλλον.

-Ποτέ! Δεν θα αγαπήσω ποτέ κανέναν όσο εσένα!

Βήματα πλησιάζουν προς το δωμάτιο και μπαίνει μέσα ο φρουρός.

"Τέλος επισκεπτηρίου!" Φωνάζει.

"Μα... Μα!" Προσπαθώ να πω αλλά η Λίζα με σταματαει.

"Άκουσες τον κύριο, y/n." Μου λέει όσο πιο γλυκά μπορεί. "Αποχαιρέτα τον κύριο Ζουμκούκ και πάμε να φύγουμε."

Ο Γιανκούκιος μου στέλνει με το χέρι του ένα φιλί και με το δικό μου το πιάνω και το βάζω στην καρδιά μου.

Κρατάμε οπτική επαφή μέχρι που βγαίνω απ' το δωμάτιο και η βαριά πόρτα κλείνει πίσω μου.