🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Φοβάμαι, γιατί δεν λέει τίποτα. Τελικά όμως, αποφασίζει να μιλήσει. "Y/n-ούλα, έχεις περίπλοκη ιστορία."
Δεν ξέρω τι να απαντήσω.. 'ευχαριστώ'; Όχι, αυτό ακούγεται περίεργο. Πάλι καλά, συνέχισε να μιλάει αυτή. "Μπορώ να καταλάβω πως έχεις αναπτύξει οιδιπόδειο σύμπλεγμα."
Αυτό το βρίσκω άκρως προσβλητικό! "Συγνώμη Λίζα, έβγαλες ήδη; συμπέρασμα για εμένα; Αυτό δεν είναι αντιεπαγγελματικό;!"
Πίνει μία γουλιά απ' τον καφέ της και λέει. "Ξέρω.. Μην υποτιμάς το μυαλό μίας ευφυΐας."
Ίσως να θίγομαι κιόλας, γιατί η Λίζα είναι έξυπνη και ταλαντούχα σε αντίθεση με 'μένα. Όμως, θέλει μόνο να με βοηθήσει, άρα δεν πρέπει θα θυμώσω μαζί της.
-Για πες, y/n-ούλα μου.. γίνεται τίποτα ευχάριστο στην ζωή σου τώρα;
-Τίποτα ευχάριστο; Τίποτα δεν πάει καλά..
-Έλα τώρα.. σκέψου λίγο καλύτερα.. όλο και κάτι καλό δεν θα γίνεται;
-..Εε πως να το πω.. σήμερα στο νέο μου σχολείο, γνώρισα ένα αγόρι κακ παρ' ολο που δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου, νιώθω ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ.
-Οπότε, δεν έχεις εμπιστεύτει ποτέ κανέναν, εκτός από εκείνον τον καθηγητή και τώρα σου εμπνέει εμπιστοσύνη, κάποιος που γνώρισες σήμερα;
-Δεν ξέρω.. ίσως να μου θυμίζει τον πρώην καθηγητή μου. Αυτοί οι δύο, είναι οι μόνοι που έχουν αναγνωρίσει το μουσικό ταλέντο μου..
-Βλέπω είσαι τσιμπημένη με αυτό το αγόρι..
-Καμία σχέση!! Μην με παρεξηγείς.. δεν τον ξέρω καθόλου."
-Καλά-καλά.. λες και δεν ξέρω εγώ από νεανικούς έρωτες..
Ευτυχώς, χτυπάει η πόρτα και σταματάει αυτή η άβολη συζήτηση. Ανοίγει την πόρτα η γραμματέας.
-Κυρία Μανομπανίδου, έχει τελειώσει ο χρόνος.
-Εντάξει, Τζισουνούλα! Y/n-ούλα μου, χάρηκα πολύ για την γνωριμια! Την επόμενη φορά θέλω να μάθω όλα τα κουτσομπολιά!
Γελάει και γελάω αμήχανα και 'γω, για να μην νιώσει άσχημα.
Βγαίνουμε έξω και αντικρίζω την Γιούντζαινα, να περιμένει σταυροπόδι.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Πάμε;" μου λέει και πριν προλάβω να απαντήσω, με γραπώνει και με τραβάει προς την έξοδο.
Μπαίνουμε στο αμάξι και αρχίζει να μου μιλάει.
-Πως ήταν;
-Ε.. καλά πιστεύω-
-Κρίμα.. παιδιά στην ηλικία σου, να 'χουν ψυχολογικά. Ελπίζω να σε βοηθήσει η γιατρός, τουλάχιστον.
-Πρέπει να πάω κι άλλες φορέςμ για να σχηματίσω γνώμη.
Της το 'πα τόσο κοφτά, που πέρνει το μήνυμα πως δεν θέλω να μιλήσω άλλο.
Η διαδρομή, αν και μικρή, είναι αργή και βασανιστική. Φτάνουμε στο σπίτι και βλέπω τον πατέρα μου να ετοιμάζεται να ξεκλειδώσει την πόρτα.
