🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
"Πράγματι... Άκουσα κάτι, που δεν περίμενα να ακούσω"
Κάθεται σε ένα παγκάκι και μου λέει να 'ρθω δίπλα του. Κάνω αυτό που μου 'πε και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
-Κοίτα, y/n μου... Η Κυρία Γιούντζαινα, είναι μία μοναχική γυναίκα.. έχει γνωρίσει όλες τις δυστυχίες του κόσμου..
-...Αλήθεια; Η κυρία διευθύντρια;
-Ασφαλώς. Μετά από προδοσίες που υπέστει, αφιερώθηκε στην καριέρα της.
-Τι εννοείτε όταν λέτε "προδοσίες";
-Την απάτησαν και οι δύο πρώην σύζυγοί της. Χρειαζόταν κάποιον να μιλήσει σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής της...
-Και στράφηκε σε εσάς;
-Ακριβώς. Αλλά, μη φανταστείς τίποτα! Ήμασταν και είμαστε εξαιρετικοί φίλοι.
-Οι φίλοι, κύριε, δεν κάνουν τέτοιες προτάσεις ο ένας στον άλλον!!
-Προσπάθησε να καταλάβεις... Είμαι ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύεται. Μέσα στην μοναξιά της, θέλει κάποιον δίπλα της. Μην την παρεξηγείς..
Ανακατεύω νευρικά τα δάχτυλά μου, όσο προσπαθώ να αφουγκραστώ την κατάσταση.
-Όχι, κύριε!! Δεν γίνεται να κατανοήσω, όταν είναι προφανές πως αυτή τρέφει αισθήματα για εσάς!
-Η Γιούντζαινα;! Αισθήματα για εμένα;.. αποκλείεται y/n μου! Κάτι παρεξηγεις...
Πάει να τυλίξει το χέρι του γύρω μου, εγώ όμως σηκώνομαι γρήγορα απ' το παγκάκι.
-Όχι, δεν παρεξηγώ τίποτα! Ο τρόπος που σας μιλάει και σας ακουμπάει... Έχετε δει πως με αγριοκοιτάει;
Τα βλέμματά μας συναντιούνται και τα στρίβουμε και οι δύο απότομα προς άλλες κατευθύνσεις.
-Θα το λύσουμε αυτό μετά, y/n μου.. δεν έχεις μάθημα τώρα;
-Ωχ ναι! Έχω μάθημα! Πρεπει να γυρίσω στη τάξη.
Χαιρετώ βιαστικά τον κύριο Ζουμκούκ και πάω να ανέβω τις σκάλες.
Εκεί συναντώ τον Τάε και τον Τζίνο.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
"Τι έγινε y/n;" Ρωτάει ο πρώτος.
"Τι κάνετε εσείς εδώ!;" Λέω, χωρίς να απαντήσω στην δικη τους ερώτηση.
"Εμείς φταίμε, που ήρθαμε να σε βρούμε!" Παραπονιέται ο Τζίνος.
Για να αποφύγω τη συζήτηση, λέω "Εντάξει, ευχαριστώ... Πάμε στην τάξη τώρα."
Μπαίνουμε στη τάξη και καθόμαστε στα θρανία μας.
"Συγνωμη y/n... Πλάκα σου έκανα! Μπράβο για το 20." Λέει ο Τάε και τον κοιτάω δίσπιστα.
Συνεχίζει "Με τους υπόλοιπους είπαμε, πως τέτοιους βαθμούς, πρέπει να τους γιορτάζουμε. Τι λες να σε βγάλουμε εξω;"
-Ε.. αλήθεια το λες αυτό, Τάε;
-Εννοείται! Είμαι περήφανος για 'σένα!
Τα αγόρια θέλον να με συγχαρούν... Και είναι περήφανοι για 'μένα;... Αυτό το ψέμα, το απολαμβάνω όλο και περισσότερο.
Ίσως τελικά, να 'χω όντως φίλους.
Δέχομαι με χαρά. "Ναι!! Θα το 'θελα πάρα πολύ!"
Η μέρα τελειώνει και δεν έχω ξαναδεί τον κύριο Ζουμκούκ μετά απ' την συζήτησή μας.
