Jungkook, Come Be My Teacher

52. Η Παραμονή Χριστουγέννων

Φτάνουμε έξω απ' την πόρτα του σπιτιού του Κούκη και με αφήνει κάτω.

-Πως με βρίσκεις;

Λέω και παράλληλα προσπαθώ να σουλουπωθώ.

-Μια κούκλα.

Μου απαντάει και μου δίνει ένα φιλί.

Βγάζει τα κλειδιά του και πάει να ανοίξει, αλλα πριν προλάβει η πόρτα ανοίγει από μέσα.

"Καλωσήρθατε! Εσύ πρέπει να 'σαι η y/n... Εγώ είμαι η Άιγιου, η μαμά του Κούκη!"

Αυτό το είπε μία γυναίκα εντυπωσιακή. Με μακριά μαλλιά και φοβερή σιλουέτα.

Κουνάω αμήχανα ελαφρώς το κεφάλι μου και λέω "Μάλιστα, χάρηκα για την γνωριμία."

"Μαμά, η y/n έφτιαξε αυτά." Λέει ο Κούκης και της δίνει την σακούλα με τα μπισκότα.

"Ωω!! Τι ωραία! Περάστε παιδιά, έχω στρώσει τραπέζι." Απαντάει και κάνει μία κίνηση με το χέρι της για να μας δείξει τον δρόμο για την τραπεζαρία.

Ο Κούκης πήρε το παλτό μου. Το κρέμασε μαζί με το δικό του και πήγαμε προς τα μέσα.

Το τραπέζι ήταν στρωμένο με ένα πολύ γιορτινό τραπεζομάντηλο και είχε πάνω του εξίσου γιορτινά πιάτα, ποτήρια και χαρτοπετσέτες.

Καθόμαστε και η μαμα του έρχεται στο δωμάτιο κρατώντας ένα πιάτο με αλλαντικά και ένα κόκκινο κρασί.

"Θα πιούμε λίγο για το καλό, μέρα που 'ναι!" Λέει και γελάμε όλοι.

Κάθεται απέναντι μας και αφήνει τα ορεκτικά μπροστά μας και ρίχνει κρασί στα ποτήρια μας.

-Ο Κούκης μου έχει πει πολλά για εσένα.

-Μαμά!

-Μα τι πειράζει να το πω; Είναι κακό να μιλάς για το άτομο που σου αρέσει;

Κοκκίνησα. Ξέρει η μητέρα του πως νιώθει ο Κούκης για εμένα.

Μαζεύω θάρρος και μιλάω "Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση... Με άφησαν μόνη στο σπίτι έτσι κι αλλίως."

-Μα πως είναι δυνατόν να σε άφησαν μόνη οι γονείς σου;

Ρωτάει η μητέρα του Κούκη γεμάτη συμπόνια.

-Ο πατέρας μου και η αρραβωνιαστικιά του, πήγαν διακοπές χωρίς εμένα... Και την μητέρα μου την έχω χάσει προ πολλού.

-...Λυπάμαι πολύ... Και ο Κούκης έχασε τον πατέρα του πρόσφατα

Γυρνάω και τον κοιτάω έκπληκτη.

-Κούκη δεν το ηξερα αυτό.

-Ούτε εγώ ήξερα για την μαμά σου.

Η μητέρα του κοιτάει μία τον έναν και μία τον άλλον ώσπου λέει "Να που σήμερα μάθατε και κάτι."

Μου χαμογελάει και μου δείχνει την πιατέλα. Κάνω ένα νεύμα και παίρνω ένα τυράκι.

-Μπορείς να θεωρείς κι εμάς οικογένεια σου πια, y/n.

-Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Άιγιου... Μου φέρεστε τόσο καλά χωρίς καν να με γνωρίζετε.

-Για να σε νοιάζεται τόσο ο γιός μου κάποιον λόγο θα 'χει... Άσε που δεν πιστεύω πως κάποιος γνήσιος καλλιτέχνης μπορεί να είναι κακός.

Παγώνω λίγο.

-Καλλιτέχνης; Μα εγώ δεν είμαι-

-Ξέρω να ξεχωρίζω, y/n μου. Καθηγήτρια φωνητικής είμαι... Έχεις μέταλλον στην φωνή.

Κοιτάω τον Κούκη παραξενεμένη.

Τελικά μου λέει "Είχε έρθει στην παράσταση να μας δει."

Συνειδητοποιώ ότι η μητέρα του με είχε δει να ρεζιλεύομαι σε όλο το σχολείο.

-Ωχ!! Είδατε ένα φριχτό θέαμα τότε... Ζητώ συγνώμη.

-Καθόλου φριχτό. Ήταν απολύτως ειλικρινές. Όπως πρέπει να 'ναι η τέχνη... Άσε που δεν φταις που σε έπιασε μία κρίση.

-Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι χαχα.

-Εχουμε χρόνο μέχρι να γίνει η γαλοπούλα... Θέλετε να μεταφερθούμε στο πιάνο;