🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
!!ΠΡΟΣΟΧΗ!!: ~Αυτό το κεφάλαιο έχει ερωτική σκηνή.~ ~ ~ ~ Τρομάζω. Κατάλαβε τι σκεφτόμουνα. Γιατί δεν μπορεί να ανοίξει η γη να με καταπιεί; Με πιάνει απ' τους καρπούς και η πλάτη μου ακουμπά τον καναπέ. Έρχεται από πάνω μου και πλησιάζει φέρνει το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου.
Η αναπνοή του με ζεσταίνει.
Κοιτάζει το στήθος μου και ετοιμάζεται να το χαϊδέψει.
Πριν αισθανθώ τίποτα, ρωτάει "Μπορώ να να σε ακουμπήσω;" "Εε... Ναι! Φυσικά!" Απαντάω γρήγορα, γυρνώντας το κεφάλι μου, για να μην δει πως έχω αναψοκοκκινίσει.
Πάνω από τη μπλούζα μου, τα δύο χέρια του εξερευνούν την περιοχή του στήθους μου. Τοποθετεί τα δάχτυλα του γύρω από τις ρόγες μου και τις τσιμπάει, χωρίς να με προειδοποιήσει.
Δίχως να το θέλω, βγάζω μία φωνή ικανοποιήσης. Το χέρι του φτάνει το μάγουλό μου, για να με κάνει να γυρίσω να τον κοιτάξω.
Όταν επιτέλους γύρισα και μπορεί να δει το πρόσωπό μου, με ρωτάει κάτι ακόμα. "Μπορώ να σε γδύσω;"
Θα με κάνει να πεθάνω από ντροπή. Καλύπτω το πρόσωπό μου με το χέρι μου και γνέφω καταφατικά.
Τον βοηθάω να με γδύσει απ' τη μπλούζα μου και λύνω μόνη μου το σουτιέν μου.
Ξανακρύβω το πρόσωπό μου, αλλα κάθε τόσο με κλεφτές ματιές, βλέπω τι κάνει.
Σαστισμένα χαζεύει το γυμνό μου σώμα. Μπορώ να διακρίνω πως κάτι συμβαίνει μέσα στο παντελόνι του, όμως προσποιούμαι ότι δεν βλέπω τίποτα.
Φιλάει τις θηλές μου πριν αρχίσει να τις ρουφάει. Έχω γαντζωθεί πάνω του. "Κύριε Ζουμκούκ.. γίνεται να βγάλετε το πουκάμισό σας; Είναι άδικο να είστε ο μονος που φοράει ρούχα."
Με μία γρήγορη κίνηση, ο ανυπόμονος άντρας, σκίζει το πουκάμισό του και το πετάει στο πάτωμα.
Δαγκώνει τον λαιμό μου, με σκοπό να αφήσει σημάδια πάνω μου. Όταν καταλαβαίνει πως με πονάει, η γλώσσα του με χαϊδεύει.
Τώρα που δεν φοράει τίποτα από πάνω, έχοντας τα χέρια μου γύρω του τον γεμίζω γρατσουνιές στην πλάτη.
Δεν είναι σωστό αυτός να κάνει όλη τη δουλειά. Λέω σιγανά "Μπορώ να ανέβω πάνω σας;"
Τα μάτια του γυαλίζουν. Με σηκώνει με τα δυνατά του χέρια και με ανεβάζει πάνω του. Οι ευαίσθητες περιοχές μας, ακουμπάνε μέσα από τα ρούχα μας.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Κινούμαι μπρος πίσω και δημιουργώ τριβή ανάμεσα στις περιοχές μας.
Το όργανο του κυρίου Ζουμκούκ, έχει μεγαλώσει και με πιέζει όλο και περισσότερο.
"Αχ... Πολύ ωραία..." ξεστομίζει αυτός και με τραβάει απ' το χέρι για να με φέρει κοντά του και να με φασώσει.
"Βγάλε λίγο τη γλώσσα σου." λέει και τον ακούω. Βάζει τη γλώσσα του πάνω απ' τη δική μου και γλείφει όλο το εσωτερικό του στόματός μου.
Με τα δόντια του, δαγκώνει το κάτω χείλος μου, σαν να θέλει να το σκίσει.
Φωνάζει ανυπόμονα "Αρκετά!" και ανεβαίνει ξανά από πάνω μου.
Κοιταζόμαστε λαγνά. Το πέος του μέσα απ' το παντελόνι του, έχει ξεπροβάλει εντελώς και πιέζει επίμονα το σημείο μου.
"Μάλλον πρέπει να κανονίσουμε αυτές τις ορμόνες μαζί... Τι λες;" Μου κλείνει το μάτι.
Κατάλαβε πως έχω ανάψει... Αυτός ο άνθρωπος, πραγματικά ξέρει να με διαβάζει. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Απλώς ψελλίζω "Ναι, κύριε καθηγητή..."
Δεν διστάζει ουτε δεύτερο. Κουνά την λεκάνη του μπρος πίσω ασυναίσθητα και εγώ κουνάω τους γοφούς μου, για να τον νιώσω περισσότερο. Φοβάμαι πως αρχίζω να τρελαίνομαι.
Με σπασμούς σε όλο μου το σώμα, προσπαθώ να αναπνεύσω. Κάνω τον λαιμό μου προς τα πίσω, στην προσπάθειά να πάρω αέρα.
Πως γίνεται η τριβή μέσα απ' τα ρούχα, να χει τόσο ωραία αίσθηση;
Ο κύριος Ζουμκούκ, δεν βγάζει τα μάτια του απ' το πρόσωπό μου. Πιστεύω απολαμβάνει την έκφραση μου και τις κραυγές μου.
Αρχίζει να πηγαίνει πιο γρήγορα.
"Σταματήστε, κύριε καθηγητή! Είμαι έτοιμη να 'ρθω!!" Φωνάζω και τα πόδια μου τον αγκαλιάζουν ακόμα πιο σφιχτά.
Χαμογελάει στραβά και σκύβει για να γλείψει μαλακά τα χείλη μου "Έλα, y/n μου... Θέλω να σε δω να έρχεσαι."
Μ' αρέσει τόσο η μπάσα φωνή του και τα λόγια του, που έρχομαι αμέσως.
Στην κορύφωση, βγάζω ένα ουρλιαχτό, που δεν ήξερα πως η φωνή μου μπορεί να δημιουργήσει.
Με το που ήρθα, κάτι υγρό γέμισε το παντελόνι του κύριου Ζουμκούκ και με απομάκρυνε για να μην λερωθώ
Το κουρασμένο σώμα μου, χαλαρώνει στον καναπέ. Κοιτάζω πρώτα το πρόσωπό του και μετά το λερωμένο παντελόνι του.
"Y/n, πάω να καθαριστώ. Εσύ πήγαινε στη κουζίνα... Υπάρχει όντως τυρόπιτα."
