🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Εντοπίζω τον πατέρα μου την ώρα των βαθμών. "Μπαμπά, από 'δω!" Με βλέπει κι έρχεται προς το μέρος μου.
Με κοιτάει και εγώ τον φοβάμαι. "Εε.. στην πάνω αίθουσα είναι..." ξεστομίζω και κατευθύνεται προς τη σκάλα λέγοντας "Για να δούμε τι θα δούμε..." ξεροκαταπίνω και τον ακολουθώ.
Έχουμε φτάσει στην σειρά για τους ελέγχους. Θυμάμαι πως η υπεύθυνη του τμήματος, είναι η κυρία Γιούντζαινα. Τι ντροπή. Μετά από αυτό που είδε, πρέπει να την αντικρίσω.
Έρχεται η σειρά μας. "Γεια σας. Πρέπει να 'στε ο πατέρας της y/n μας... Παιδί μάλαμα!" Με κοιτάζει με ένα ψεύτικο χαμόγελο, ενώ δίνει στον πατέρα μου το χαρτί με τους βαθμούς.
Τα μάτια του μπαμπά, κατευθύνονται προς τη σειρά που γράφει "Χημεία". Ρίχνω κι εγώ κλεφτές ματιές, αλλά δεν βλέπω πολλά.
Νιώθω τα μάτια της Γιούντζαινας πάνω μου, να με τρώνε μέσα και έξω. Φοβάμαι. Θα πει κάτι στον μπαμπά μου;
"Κύριε Κίμη, μπορώ να σας μιλήσω για λίγο;" Λέει η Γιούντζαινα. Το 'ξερα!! Θα με καρφώσει!
"Πολύ θα το ήθελα, κυρία Γιούντζαινα..." απαντάει ο πατέρας "Αλλά είμαι βιαστικός. Πρέπει να συναντήσω γρήγορα τον κύριο Χημικό."
"Είμαι ασφαλής!" Σκέφτομαι από μέσα μου και αναστενάζω απο ανακούφιση.
Η Γιούντζαινα, δεν φαίνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη με την απάντηση του μπαμπά μου. Καταπίνει την οργή της και λέει "Ασφαλώς... Μάλλον θα 'χετε πολλά να πείτε."
Ήταν σπόντα, αλλά δεν πειράζει. Εξάλλου, ο πατέρας δεν μπορεί να καταλάβει το υπονοούμενο.
"Ο Γιανκούκιος είναι στην διπλανή αίθουσα." Λέω και δείχνω το δωμάτιο στον μπαμπά μου.
Υψώνει τη φωνή του "Y/n! Τους καθηγητές τους σεβόμαστε! Πάντα βάζουμε τη λέξη 'κύριος' μπροστά! Και σε καμία περίπτωση δεν τους αποκαλούμε με το μικρό τους όνομα! Ούτε τα βασικά δεν γνωρίζεις!"
"Ε... Συγνώμη πατέρα..." Κοκκινίζω αμέσως, γιατί δεν έχω ξανααποκαλέσει έτσι τον κύριο Ζουμκούκ. Μάλλον η σχέση μας έχει σοβαρέψει.
Γελάω από αμηχανία, αλλά ο πατέρας μου, ούτε που μου δίνει σημασία. Με προσέχει μόνο όταν μιλάω για τους καθηγητές μου, ή για το σχολείο μου, ή για τη Χημεία... Δηλαδή ποτέ.
Φτάνουμε στον κύριο Ζουμκούκ. Με βλέπει και ανταλλάσουμε χαμόγελα. Διακριτικά ομως... Δεν θέλουμε να μας δει κάποιος άλλος.
"Κύριε Γιανκούκιε." ξεκινάει ο μπαμπάς "Έχετε κάνει κάποιο λάθος εδώ. Το παιδί μου δεν υπάρχει περίπτωση να αξίζει 20. Σίγουρα την έχετε μπερδέψει με κάποιον άλλον."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Δεν θα πω ψέματα. Αυτά τα λόγια με πληγώνουν. Το ξέρω ότι δεν αξίζω 20... Ξέρω πως δεν το πήρα με την αξία μου... Αλλά το να το ακούω απ' τον μπαμπα μου, κάνει την καρδιά μου να ραγίζει.
"Κανένα λάθος, κύριε Κίμη." Ο κύριος Ζουμκούκ περνάει στην αντεπίθεση. "Νομίζω υποτιμάται έναν πραγματικό θησαυρό. Να έχετε λίγη παραπάνω πίστη στη κόρη σας."
Ο μπαμπάς ξαφνιάζεται. Μένει να κοιτάει τον κύριο και μετά λέει "Ισως θα 'πρεπε.. ε;..." μου χαϊδεύει το μαλλί και συνεχίζει "Σας ευχαριστώ πολύ! Καλή συνέχεια."
Ο κύριος Ζουμκούκ ανταποδίδει τον χαιρετισμό και αποχωρώ μαζι με τον μπαμπά.
Έχω εξαπατήσει τον μπαμπά μου; Πιθανότατα. Αλλά ειναι χαρούμενος και δεν θα υποστώ τιμωρία... Προς το παρόν τουλάχιστον.
Αυτό που με κάνει να χαμογελάω ακόμα, είναι ο τρόπος που ο Γιανκούκιος με υπερασπίστηκε... Αναρωτιέμαι αν θα μου επιτρέψει να τον αποκαλώ έτσι δυνατά.
