"Wife,please take this...save yourself and our baby" he was begging me to take the vaccine.
"No Edward! What about you? Pa'no ka?" lumuluha kong saad.
"I'm good, as long as you and our baby will survive"
"Edward---
"I love you wifey, take good care of our baby for I know i can't survive this."
"Edward,I can't!"
"Please Lesly, we're running out of time"
"No Edward, we can survive this---
"Take this." his begging voice turned into a serious one.
Wala akong nagawa kundi kunin ang nag iisang gamot na natira.
Agad siyang lumayo sa akin na may malawak na ngiti sa labi.
"Thank you for obeying me Wife, I won't regret this. Finally, you are now safe" saad niya at dahan-dahang umatras.
"Edward---
"I love you wife" he whispered those words.
Hindi na maawat sa pagtulo ang aking mga luha nang makita siyang papalayo sa amin.
"Please take good care of my wife, i love her so much more than anything. I love you Lesly 'til my last breath." rinig kong saad niya.
"Edward no---
Wala na akong nagawa nang hilain ako ng mga kasama ko palabas ng Hospital.
Sumikip ang dibdib ko nang makitang panatag ang mukha niya habang nakangiting kumakaway sa amin.
I can't lose him. I can't lose my husband.
Nakatanaw ako sa Hospital na tinutupok na ng apoy. Alam kong sinunog niya ang sarili kasama ang mga bangkay na infected ng Corona Virus.
"Lesly, we can start life again" rinig kong saad ni Jade.
"How can I start my life if I lose my husband? Jade sobrang sakit! Libo-libong tao ang napagaling at nabigyan niya ng gamot, pero ang sarili niya hindi?" naiiyak kong sabi habang hinihimas ang tiyan ko.
"Paano nalang kami ni Baby? Paano ko siya palalakihin gayong wala na ang ama niya?"
Sobrang sakit isipin na libo-libong tao ang napagaling niya sa virus na'yon pero siya hindi man lang naka survive, dahil sa mga hayok na kasamahang Doctor. Tinago nila ang gamot na gawa ni Edward at ibenenta sa ibang bansa samantalang pinamimigay niya lang iyon ng libre.
Naka survive na ang lahat ng infected dito sa Pilipinas maliban sa aming dalawa ngunit tanging isang gamot nalang ang natitira. He decided to give that medicine to me. Mas inuna niya pa ako kaysa sa sarili niya.
He save my life and the Nation.
He save us, but he didn't survive.
"Mommy,why are you crying?" tanong ni Ely, my 4 year old baby.
"I just remembered your Dad, Ely."
"Saan na po si Daddy ngayon Mommy?"
"He is now in the heaven baby, he is now safe there."
"Kasama niya na po si Papa God?"
"Yes baby"
It's been 4 years since lumaganap ang Corona Virus sa Pilipinas. It's been four years since sinakripisyo ni Edward ang sa sarili para sa Libo-libong tao na infected ng Virus.
"Baby , do you know what? Your Dad is our hero." I said while caressing her face.
"Really Mommy?"
"Yes baby, he saved us...he saved the both of us" i said as tears drip down to my cheeks.
I really missed you Edward. Thank you for saving us.
-ZynnnLy-
