HAPPILY EVER AFTER: To Hell And Back ¬ Killian Jones [3]

A Nightmare Of The Past

- Stella... - wymamrotałem pod nosem imię, które przyszło mi do głowy, zaraz po przebudzeniu, chodź daleko było temu bełkotowi do imienia mojej żony.

Przewróciłem się na drugi bok i wyciągnąłem prawą rękę, by objąć dziewczynę, ale spotkałem się jedynie z chłodną, pomiętą pościelą.

Odchrząknąłem, chcąc pozbyć się porannej chrypki i palcami zacząłem pocierać kąciki oczu.

Ziewnąłem szeroko i otworzyłem oczy.

Od razu dotarło do mnie gdzie się znajdowałem, choć szczerze mówiąc nie pamiętałem, jak dokładnie się tu znalazłem.

Byłem na Jolly Rogerze w kapitańskiej kajucie, ale wieczorem, gdy zasypiałem na sto procent  znajdowałem się w naszej sypialni w naszym domu.

Zmarszczyłem gęste brwi i podniosłem się do pozycji siedzącej, a prześcieradło stoczyło się z mojego nagiego ciała i zebrało się na moich udach.

- Stella? - zapytałem nieco głośniej i zamrugałem, chcąc rozejrzeć się po pomieszczeniu, licząc na to, że zaraz ją zobaczę.

- Zły sen? - usłyszałem kobiecy głos w kącie kajuty, który sprawił, że przebudziłem się od razu.

To na pewno nie był głos Stelli, tylko kogoś, kogo głosu nie słyszałem już przez ponad dwieście lat. 

Otworzyłem szeroko oczy, a później je zamknąłem chcąc upewnić się, że to co widzę to jedynie omamy, albo przewidzenie.

Nic jednak z tego.

Milah była doskonale wyraźna, gdy stała przy niewielkim, okrągłym oknie, ubrana w białą koszule, gorset i wysokie spodnie. Jej włosy były rozpuszczone, a przednie pasemka były spięte do tyłu.

Patrzyła na mnie z czułym uśmiechem, jak i zmieszaniem. 

- Milah? - wyjąkałem nieporadnie.

Zamrugałem po raz kolejny i machinalnie sięgnąłem lewą ręką do swojej twarzy.

Moja twarz nie spotkała się jednak z metalem, ani ostrzem haka, a ciepłą i zrogowaciałą dłonią idealnie podobną do tej prawej, na której lśniły pirackie pierścienie.

Wytrzeszczyłem oczy i przyłożyłem lewą dłoń do swojej twarzy chcąc przyjrzeć się jej dokładniej.

O co do czorta chodzi?

Czy ja dalej śniłem?

Pytałem się w myślach, podczas gdy żona Krokodyla nadal patrzyła na mnie ze ściągniętymi brwiami i ze zmartwieniem, które było idealnie widoczne na jej twarzy.

Zaczęła się do mnie powoli zbliżać, a ja machinalnie szarpnąłem za prześcieradło i wyciągnąłem w jej kierunku rękę, by nie zrobiła ani jednego kroku więcej.