harry potter imagine

you're the reason

•Regulus Black•

Karagölde oturmuş kafa dinliyordun. Bu sıralar bunu yapmak için çok az fırsatın oluyordu sen de bunun gibi küçük araları değerlendiriyordun.

Gözlerini kapatmış anın tadını çıkarırken yanına birinin oturduğunu hissettiğinde gözlerini açtın.

Gelen kişinin sevgilin Regulus olduğunu gördüğünde gülümsedin. Ancak bu kısa sürmüştü çünkü Regulus iyi görünmüyordu.

"Sevgilim, sorun ne?" Regulus dolu gözleriyle sana bakıp başını omzuna yasladı.

Bu hareketiyle birlikte sen de beklemeden elini sevgilinin saçına götürmüş, okşamaya başlamıştın. Bunun onu rahatlattığını biliyordun.

"Sirius, Evden kaçtı. Kendini kurtardı."

Kafan karışmıştı. Black ailesinin takıntılı olduğunu biliyordun ve Sirius tabiiki de eninde sonunda evden gidecekti. Fakat Regulus'u öylece bırakmış mıydı?

Sirius böyle bir şey yapacak insan değildi. Gitmeden bir kez de olsa Regulus ile konuştuğuna emindin.

"Yani, seni yanına almadı mı?"

Kafasına kaldırıp sana baktığında gözünden bir damla yaş aktı.

"Belli olmuyor mu?" Ona üzgünce bakıp kafasını tekrar omzuna yaslattın ve sıkıca sarıldın.

"Ben kötü biri miyim Y/n?"

"Hayır sevgilim. Nereden çıkardın bunu?"

"Eğer kötü biri değilsem, Sirius neden beni sevmiyor? Slytherin olduğum için mi?"

Elini kaldırıp sevgilinin yanağını okşamaya başladın.

"Sirius senin abin. O ne yaparsan yap seni sever Regulus. Buna Slytherin olman da dahil. Sakın böyle düşünme."

"Eğer beni sevseydi bir kez olsun yanıma gelip konuşurdu. Eğer beni sevseydi beni de yanında götürürdü. Ama o ne yaptı? Kendisini o cehennemden kurtarıp beni yanmaya mahkum etti! O, çok sevdiği Potter'a gitti Y/n."

Sevgilinin kolların arasında sarsılarak ağlamaya başlamasıyla ne yapacağını ilk bilemeyip öylece dursan da sonra kafasını omzundan kaldırdın ve gözyaşlarını sildin.

"Eğer istersen sen de kaçabilirsin Regulus. Sirius yaptıysa sen de yapabilirsin. Artık ailenin koyduğu sınırları aşmanın zamanı gelmedi mi?"

Alayla güldü. "Sirius kaçıp Potter'a gitti Y/n. Ben nereye gideceğim?" Sinirle omzuna vurup kendini geriye çektin.

"Ben burada ne oluyorum Regulus!"

"Hayır y/n. Bana acımana gerek yok."

"Sana acımıyorum. Sadece sevgilime yardım etmek istiyorum. Sen olsan benim için aynısını yapmaz mıydın?"

Senin cevabınla Regulus sessiz kalarak başını öne eğdi. Onu bu şekilde görmekten nefret ediyordun. Normalde duygularını belli eden biri değildi. Sana karşı bile duygularını çok fazla belli etmezdi ve şu an karşında böyle durması canını acıtmıştı.

"İtiraz istemiyorum. Noel tatilinde evine gidip eşyalarını topluyor ve derhal benim evime geliyorsun."

Regulus kafasını kaldırıp sana baktı ve belli belirsiz gülümsedi. Hayatı boyunca ona destek olan tek kişiydin ve sana çok aşıktı.

Aniden öne atılarak dudaklarınızı birleştirdi ve sana uzun bir öpücük verdi.

"Seni çok seviyorum güzelim."

Öpücüklerinin arasından mırıldanırken ellerini saçlarına daldırdın ve ensesindeki saçlarıyla oynadın. Bunu yapman hoşuna gidiyordu.

Ayrıldığınızda kafasını omuzuna koyarak gözlerini kapattı. Senin yanındayken hiç olmadığı kadar huzurluydu. Ona bu hissi yaşatmanı seviyordu.

"Eğer hala gülüyorsam, huzurluysam ve hala içimde bir parça bile umut varsa bunun sebebi sensin hayatım."

[Bölümü nereden toparlayacağımı bilemedim çok kötüydü en azından şimdi biraz bir şeye benzedi]