Papatyam | Texting

12.Bölüm

Herkese selamm..

Nasılsınız bakalım? ✨

Önce beğenelim mi? 🖤

Ailemize destek olursanız sevinirim, hikayemi beğendiyseniz arkadaşlarınızla da paylaşabilirsiniz.

Keyifli okumalar..

Ne zaman imkansızı seversen, işte o zaman gerçek seversin.

Medya- Kendime Yalan Söyledim (bölümle alakalı)

Hatırlatma:
Sonunda tüm dersler bitince beraber okuldan çıktık. Yağmur yağmaya başlamıştı. Ve ben tüm yorgunluğumu yağmurun altına atmak için hemen Mert'e haber verip, yağmurun altında yalnız yürüyerek eve gitmeye başladım..

^^^^^^

Yol boyunca şarkı dinledim. Dinlediğim şarkı "Seksekdört" grubunun kendime yalan söyledim şarkısıydı. Nedense beni anlattığını düşünürüm hep. Bugüne kadar kimseye şarkı söylemedim ama arada kulaklığı takıp, dinlediğim de arada mırıldandığım zaman Mert duymuştu. Ve o günden beri hep ona şarkı söylememi istemişti. Bende reddetmiştim. Şu an arada bende eşlik ediyorum şarkıya. Zaten hava baya yağmurlu olduğu için hemen hemen bir kaç araba dışında kimsecikler yoktu.

Terkedilmiş bir şehrin ortasındayım
Altım çamur üstüm, yağmur ama bak burdayım

Bu kısmı duyduğum zaman dudağımın kenarı kıvrıldı. Evet altım çamur ve üstüm yağmur. Şarkıyı gerçek hayatta yaşamak bu olsa gerek.

Bazı şeyler kaybetmeden sevilmiyor
Bedenim burda fakat ruhum kabul etmiyor

Şimdi eşlik etme zamanı.. ama bağırarak

Aah kendime yalan söyledim
Yalnızım bunu ben istedim
Paramparça bütün aynalar
İçinde kan revan birisi var x2

Birisi var, birisi var

Yaşadığım ne varsa ben seçtim ben istedim
Artık sabah uyandığım ses annem değil

Ve böyle devam ediyordum. Bağırarak söylediğim için rahatladım ama ya. Şükür kimse yoktu, yoksa fazlasıyla utanırdım.

Sonunda eve varmıştım ve sulu sıçana benzediğime eminim. Anahtarlarla kapıyı açtığımda ev tamamen sessizdi. Anlamam geç sürmedi, evde kimse yoktu. Ayakkabılıkta not vardı. Hemen alıp okumaya başladım. Annemlerden bir nottu. Antalyadaki babaannem kalp krizi geçirmiş ve bizimkilerde haberi aldıkları gibi hazırlanıp gitmişler. Bir hafta kadar olmayacaklarını da söylemişlerdi notta. Babam tek çocuk olduğu için muhtemelen komşular arayıp söylemiş diye düşündüm. Dedem ben küçükken vefat etmiş. Babam ne kadar babaannemi İstanbul'a getirmek için ısrar etse de başaramadı tabii. Biz de tatil zamanları ziyaretine gideriz hep. Babaannem çok inatçıdır ve Antalya'da kalmayı inat etmişti bir kere. Onun inadını kimse kıramazdı. Hemen telefonumu çıkarıp annemi aradım. Çaldı çaldı ama açmadı. Artık kapatacakken sonunda aça bildi.

"Selam anne. Nasılsınız? Vardınız mı Antalya'ya?" diye arka arkaya konuştum. "İyiyiz kuzum merak etme. Daha varmadık kızım biraz daha yolumuz var. Çok telaşlanma diye ilk not bırakmıştım." dedi. "Evet anne gördüm notu. Vardığınızda haber verirsin babama selam söyle." dedim ve bir kaç bir şey daha konuştuktan sonra kapattım. Babaannemi ne kadar tatilden tatile görsemde seviyordum onu. Üzülmüştüm açıkcası. Bir yandan içimde tedirginlikte vardı. Benim yalnızlık korkum var. Bir kaç saat yalnız kaldığımda sorun olmuyor ama uzun süre yalnız kaldığımda kriz bile geçire biliyorum. İki yıl önce psikolog yanına gitmiştim bundan biliyorum. O zamanlardan bu zamana da pek yalnız kalmamıştım açıkcası. Bunu annemler biliyordular ama unutmuşlardır muhtemelen. Bunu düşününce burukça gülümsedim. Acaba bir hafta yalnız ne yapacağımı düşünmüşler midir? Telaşlandılar tabi düşünmezler. Neyse.