Kafes Dövüşü

Yaklaşıyorlar

Son kurşunumu harcarken Cenk'e baktım. Kurşunlardan biri ona denk gelince yanına koştum.

"Cenk iyi misin?" diye sordum.

"İyiyim güzelim. Sadece kolumu sıyırdı." dedi.

"On dakika sonra buraya gelirler." dedim.

"Ölebiliriz." dedi.

"Beraber ölebiliriz." dedim.

Hızla bana sarıldı ve "En azından seni severken öleceğim." dedi.

Ölmeyi kabullenmişti. Ölmek için bekliyordu. Bu canımı yakmıştı.

Gözümden yaş akarken "Böyle kabullenirsen seni onlardan önce öldürürüm. Benim peşimdeler. Seni umursamazlar. Beni severek ölme. Beni severek yaşa. Benim için yaşa." dedim.

Eliyle göz yaşımı sildi ve bana sarıldı. Kafamı göğsüne dayadım.

"Seni bırakmayacağımı biliyorsun. Değil mi?" diye sordu.

"Gelmelerine beş dakika kaldı. Kaçamayız. Ama ben onları oyalarım. Sen o sırada kaçarsın." dedim.

"Kaçmayacağımı biliyorsun." dedi.

"Benim yüzümden ölürsen seni rahat bırakmayacağımı bilmelisin." dedim.

"Sesleri duyulmaya başladı. Yaklaşıyorlar." dedi Cenk.

Yüzünü ellerimin arasına aldım ve "Seni bu kadar çabuk kaybetmek istemiyorum." dedim.

"Beni kaybetmeyeceksin. Asla da kaybetmene izin vermeyeceğim." dedi.

"Son anlarımız olabilir." dedim.

"O zaman iyi değerlendirmemiz lazım." dedi ve dudaklarımızı birleştirdi. Geri zekalı. Değerlendirme deyince aklıma bu gelmemişti.

Gözlerimi kapattım ve öpüşüne karşılık verdim. Aslında son dakikalar için fena değildi.

İki yıl önce terk edilmiş bir evde sevgilin ile çatıştıktan sonra öpüşürken sizi takip eden herifler gelip sizi öldürecek deseler ona kitap yazmalısın diye öneride bulunurdum.

Güzel satar aslında kitap ama maalesef ki bu bir kitap değil gerçek hayat.

Burada öleceğiz ve belki cesetlerimizi dahi bulamayacaklar.

"Oradalar!" diye bağırdı birisi. Onu umursamadım.

Cenk bir anda belimden tutup camdan aşağıya atlaması ile boynuna sarıldım.

Kaç kat yukarıdan atlamıştık. İntihar etmek kurşunlardan daha mı iyiydi?