Kafes Dövüşü

Dayanamam

"Abi bugün yanında yatayım mı?" diye sordum masumca.

"Gel abicim." demesi ile yastığımı alıp onun yatağına geçtim.

"Zaten ne varsa Dilara'ya. Lan bende senin kardeşinin." dedi Efekan.

"Efekan ne yapayım? Yanıma mı yatırayım? Lan eşek kadar adam oldun. Öncelikle sığmayız." dedi abim.

"Kıskanıyor abi bizi." dedim ve abime sarıldım.

"Bok." dedi Efekan ve kendi yatağına uzandı.

"Abi görüyor musun? Hep ağzını bozuyor. Senden sonra bana neler yapar bu?" dedim.

"Senin de neler yapabileceğini biliyorum." dedi abim.

"Işıkları kapatıyorum. Herkes uyusun artık!" diye bağırdı yetimhane müdiresi.

Ben Dilara Aker. On yedi yaşındayım. Annem ve babam bir trafik kazasında vefat etmiş.

Onların trafik kazasında ölmeleri bende bir korku bırakmıştı. Hızlı giden araçlar... Hızlı giden bir araca bindiğim gibi gördüğümde de korkuyorum.

Abim Tarık ve ikizim Efekan ile küçük yaşta iken yetimhaneye verilmişiz.

Abime iyicene sokuldum ve "Uyudun mu?" diye fısıldadım.

Sessizce "Hayır abicim." dedi.

"Şimdi yarın gideceksin. Ne yapacaksın?" diye sordum. Abim yarın on sekiz yaşına girdiği için yetimhaneden ayrılıyordu.

"Bende tam bilmiyorum abicim." dedi. Tedirgin olduğu her halinden belliydi.

"Seni çok özleyeceğim." dedim.

"Sakın üzülme. Her gün ziyaretinize geleceğim. Hem yalnız olmayacaksın. Efekan var." dedi.

"Ama sen yalnız kalacaksın." dedim.

"Ben başımın çaresine bakarım güzelim ama sen üzülürsen bende dayanamam." dedi.

"Tamam üzülmüyorum." dedim ve zoraki bir gülümseme yolladım.

"Seni çok seviyorum abicim." dedi ve bana sarıldı.

"Bende seni çok seviyorum abi." dedim.

Efekan "Zaten Efekan kim ki? Siz birbirinizi sevin. Efekan sanki evlatlık." diye araya girdi.

"Tüh. Evlatlık olduğunu anlamış abi." dedim.

"Siktir. Evlatlık mıyım ben?" diye sordu.

"Geri zekalı şuan yetimhanede konuştuğumuz konuya bak. Yat uyu." dedim.

"Harbi." demesi ile gülerek gözlerimi kapattım.