Kafes Dövüşü

Ödeşiriz

Sesler duymam ile gözlerimi açtım. Kafasını geriye yaslayarak uyuyan Cenk'i gördüm.

Üstümdeki ceketi kaldırdım ve yavaşça doğruldum.

Elimi Cenk'in yanağına götürdüm. Usulca okşamaya başladım.

"Birileri sanırım uyumamdan faydalanıyor." dedi Cenk. Gözleri hala kapalıydı.

"Sadece vurduğum yeri inceliyordum." dedim. Gözlerini açıp bana baktı. Gülümsüyordu.

"Hem senin uykun niye bu kadar hafif?" diye sordum.

"Küçüklükten beri böyleyim. En ufak sese uyandırdım." dedi.

"Bebekken annene ve babana iyi çektirmiş olmalısın." dedim.

"Biraz öyle olmuş olabilir." dedi.

Telefonumun çalması ile arayana baktım. Abim arıyordu. Telefonu açıp kulağıma götürdüm.

"Efendim abi." dedim.

"Dilara sen neredesin! Kaç saattir seni arıyoruz. Çok korktum." dedi.

"Bahçedeyim abi. Uzanıyordum, uyuyakalmışım. Yeni kalktım." dedim.

"Ah be abicim nasıl endişelendim. Bekle yanına geliyorum." dedi.

"Tamam abi." dedim ve telefonu kapattım.

"Abi problemi." dedi gülerek.

"Fazla korumacı ve evhamlı." dedim.

"İlerideki eşine acıdım. Hem böyle abi hem de erkek ikiz. İşi zor." dedi.

"Annen kaynanalık yapar. Ödeşiriz." dedim.

"Ne?" diye sordu şaşkınlıkla.

Bize yaklaşan abimi gördüm ve kaçmak için ayağa kalktım.

"Abilerin en yakışıklı, karizmatik, zeki, anlayışlı, kibar, seveceni. Seni çok özlemişim." dedim.

"Yalakalık yapmana gerek yok Dilara. Bu herif niye yanında?" diye sordu.

"Sen gelene kadar sohbet ediyorduk. Bugün kafes dövüşünde karşı karşıya geleceğiz de." dedim.

Abim sert bir biçimde "Kız kardeşime dokunursan seni öldürürüm." dedi.

"Abi kafes dövüşü bu. Zihin yoluyla dövüşemeyiz." dedim.

"Eve döndüğünde kardeşimin saçının bir teline bir zarar geldiğini görürsem sorumlusu sensin." dedi abim.

Sırıtarak Cenk'e baktım ve "Tek ilerdeki eşime değil. Sana da yazık." dedim. Azıcık abim korkutsa bence sorun olmaz. Ne hileye girmez. Yani bence girmez.