KABULLENİŞ

🌿 11. BÖLÜM 🌿

Evet yeni bölümümüzle gelmiş bulunmaktayım. İnşAllah beğenerek ve severek okursunuz bu uzun bölümü. Hikaye çok yavaş ilerliyor diyebilirsiniz ama her şey bir kaç bölüm sonra rayına oturacak ve asıl karakterlerimizin yaşayacaklarını okuyacaksınız.

Şimdi ben susar ve sizleri bölümle baş başa bırakırım.

♡∞♡∞♡

KEYİFLİ OKUMALAR

♡∞♡∞♡

" Elimde resmin düşünürüm seni köşemde. Nedenini bilmediğim bir şekilde kalbim üzgün. Ağlarım verdiğin acılarla. Yok olur benliğim yokluğunla... "

(_YabanCiceği_)

♡∞♡∞♡

Yaprak, arabadan sessizce indi ve evinin bahçesine yavaş yavaş adımlayarak yürüdü. Başı önünde düşünceli haliyle ilerledi ve bir an duraksadı. Arkaya bakmak istiyordu. Arabanın hareket etme sesini duymamıştı ve kendisine bakıp bakmadığı merak ediyor, bu merakını da örseleyemiyordu. Yavaşça başını arkaya çevirdi ve sevdiği ama kendisinin canını acıtmakla üstüne olmayan adamın bakışlarıyla çarpıştı elalıkları. Neler demek istiyor ama bir türlü cesaret edip de dile dökemiyor, bu canının daha da yanmasına sebep oluyordu.

Daha fazla acı daha fazla kırgınlık...

Genç kız bakışlarını çevirip önüne döndü ve son bir iki adım atıp evine çevirdi bakışlarını. Annesinin pencereden kendilerinin beklediği görünce, kendisine kızdı genç kız. Annesini bu kadar merakta bırakmak kendisinin suçuydu çünkü.

Kapının açılmasını bekleyen genç kızın düşünceleri hızla, kendisine anlamdıramadığı bakışlarıyla bakan adam geldi. Bakışlarında hiçbir duygu kendisini ele vermiyor, hissizmişcesine bakıyor, ya da çok fazla duygu karmaşasından genç kız anlayamıyordu. 3 yıl... 3 yıl sürecek anlaşmalı evlilikleri boyunca anlayamayacağını da düşünüyordu.

Ayşe hanım işleri bitirince, yeni mutluluk yuvalarında hoş bir vakit geçirmiş olsa da, ara ara perdenin arkasından dışarıyı seyrediyor, o adamın kapılarına dayanacağından korkuyordu. Korktuğu gerçekleşmeyince derin bir nefes almıştı Ayşe hanım. Artık yeni hayatlarında o adamın olmasını istemiyor, yavrularıyla mutlu olmak istiyordu. Zaman hızla gelişiyor, akrep ve yelkovan birbirini kovalarken oğlu ve kızının daha gelmediklerini kavradı. Kızının abisinin yanında olduğunu bilmek bir annenin endişesini dindiremezdi. Başlarına bir şey mi geldi ile başlayan evhamları birbiri ardına devam ederdi.

Bu evhamları eşliğinde perdenin kenarından bakıp evlatlarını beklerken kızını gördü. Hızla kapıya koşup kapıyı açtı ve kızının boynuna sarılıp, " Nerelerdesiniz kızım, çok meraklandım. " diye sordu. Sesinde endişenin yanında rahatladığını belli eden tını da hakimdi.

Yaprak,annesinin sarılmasına karşılık verip burukça tebessüm etti. Şu anda annesinin sıcak göğsüne başını gömüp hıçkıra hıçkıra ağlamak istese de yapamazdı. Bu annesini üzmek demekti. Biraz toparlandıktan sonra,
" Haklısın annem kusura bakma haber veremedim, telefonumuz olmadığı için. Derslerden sonra hocamla biraz konuştum. Abimde bir arkadaşıyla konuşmak için bir kafeye gitti." diyerek annesinin yanaklarından öptü genç kız.

" Tamam yavrum ama beni meraklandırma bir daha. Çok korktum baban birşey yapacak ya da yaptı diye. "

" Korkma annem daha karşımıza çıkmaz. "