TAKE ME TO BED

11 | sugar daddy

Pięć tygodni później.

Spacerowałem nieśpiesznie jednym z zatłoczonych korytarzy galerii handlowej, wysłuchując zażaleń Hayoona, który już w kolejnym sklepie z rzędu nie znalazł swojej wymarzonej kamizelki, mającej pasować do koszuli, którą ojciec przywiózł mu zza granicy. Byłem posłusznym przyjacielem, który dał się przekupić kubkiem mrożonej kawy z bitą śmietaną w zamian za dotrzymywanie mu towarzystwa podczas wielogodzinnych poszukiwań. Nie był zadowolony ze swoich dzisiejszych zakupów, na co wskazywał jego grymas i kilka nieprzyjemnych słów opisujących asortymenty sklepów, chociaż obaj nieśliśmy pełno toreb wypełnionych nowymi ciuchami Hayoona, który w jednym sklepie wydawał więcej, niż ja dostawałem od rodziców w przeciągu całego roku.

– Czy tak ciężko jest wybrać jakiś przyzwoity materiał na kardigan? – zapytał mnie dość nagle, a ja wzruszyłem ramionami, nie wyciągając nawet słomki z ust. – Czemu wszystkie odcienie brązu wyglądają jak stolec Tantana?

– Czym ty karmisz tego psa? – zapytałem, a Ha przewrócił oczami, ale na jego twarzy pojawił się uśmiech. – To już ostatni sklep, Min-Min – obiecał, kiedy przekroczyliśmy próg kolejnej placówki z markową odzieżą. – Potem pójdziemy na twoje zakupy.

– Nie mam żadnych zakupów – odpowiedziałem, uśmiechając się do ekspedientki, która mordowała wzrokiem mój kubek z kawą. – Idę usiąść w poczekalni dla znudzonych mężów, zanim mnie wyrzucą.

– Dobrze, kochanie – odmruknął, puszczając mi oczko, więc pokazałem mu język, zmierzając w stronę obitych czarną skórą foteli i kanap.

Opadłem na miękkie siedzenie, które zapadło się pode mną i zerknąłem z rozbawieniem na mężczyznę, który przysypiał kilka miejsc dalej, mając na kolanach stos eleganckich sukienek. Wygrzebałem z kieszeni telefon, aby sprawdzić, czy nie dostałem żadnej wiadomości od Siwoo, z niezadowoleniem dostrzegając pustą skrzynkę odbiorczą. Wiedziałem, że skończył już zajęcia, a to oznacza, że w tym momencie powinien się pakować na weekend, nim wsiądzie do samochodu, żeby w końcu do mnie przyjechać. Minęły dwa tygodnie, od kiedy się z nim widziałem, i umierałem ze zniecierpliwienia. Pragnąłem, aby ten dzień skończył się jak najszybciej, tylko żebym już mógł powitać sobotni poranek w ramionach ukochanego, wiedząc, że mamy prawie dwa dni na nacieszenie się sobą, nim ponownie nadejdzie nasze rozstanie. Dlatego tak bardzo czekałem, aż dostanę wiadomość od chłopaka z informacją, że właśnie wyjeżdża z Seulu i za kilka godzin już będę miał go przy sobie.

– Moja wiara w ludzkość odzyskana! – Z zamyślenia wyrwał mnie głos Hayoona, który rzucił torby z zakupami tuż przy moich nogach, a teraz przykładał do swojej klatki piersiowej kamizelkę w kolorze butelkowej zieleni. – Myślę, że będzie idealna.

– Jest ładna.

– Mam też coś dla ciebie – dodał, podając mi srebrną kurtkę, która na pierwszy rzut oka wyglądała jak folia aluminiowa, jednak im dłużej przyglądałem się strukturze materiału i rozmieszczeniu czarnych pasków, ładnie podkreślających ramiona, tym bardziej doceniałem projektanta. – Będzie genialnie na tobie leżeć, a ja już nie mogę znieść bezguścia, które na sobie nosisz.

– Nie potrzebuję nowej...

– Nie możesz trzeci rok chodzić w tym samym – przerwał mi. – Przymierz chociaż, żebym wiedział, czy rozmiar dobry wziąłem.

Przewróciłem oczami, na co przyjaciel zacmokał karcąco, i odłożyłem resztkę kawy na szklany stoliczek, by przyjrzeć się kurtce. Od razu rzucało się w oczy, że jest wykonana bardzo starannie oraz z materiału wysokiej jakości i z pewnością była czymś, co chętnie bym nosił; cóż, Hayoon znał mój gust lepiej niż ja sam. Jednak gdy tylko zerknąłem na metkę, dostrzegając na niej sześć cyfr, poczułem uderzenie gorąca, które od razu wywołało zawroty głowy.