TOGETHER, FOREVER. (BOOK 2)

THE FINALE (EPILOGUE)

LISA'S POV

"Hon! Hindi ka ba natatakot?"- Biglang tanong ko sakanya habang kami ay nag sasayaw sa isang party na nagaganap dito sa favourite place ko.

"Natatakot saan hon?"- Tanong niya.

"Natatakot na, One day! Hindi mo na ito mararanasan ulit na ang kasama ako?----"- Bakas sa boses ko ang lungkot habang sinasabi ko yon, hindi ko pa kayang iwan si Jennie. Gusto ko pang makasama siya nang matagal.

"Syempre Hon! Natatakot, Always kong hinihiling kay god na Sana Makasama pa kita nang matagal pero hon Wag kang panghinaan ng Loob, Gagaling ka okey? Marami pa tayong pangarap na tutuparin na magkasama---" Sabi niya at pinipigilan ang luhang gusto nang lumabas. Hinawakan niya yung magkabilang pisngi ko at tinitigan niya ako.

"Lalaban tayo Hon!! Susulitin natin yung bawat segundo na Meron pa tayo" - Mahina kong sabi sakanya.

"Hon! Always Remember that I never get tired of Loving you, never get tired of making you happy because seeing you happy is one of the best thing happened in my Life."- Sabi ko din sakanya.

"I love you so much Lisa!"- She uttered.

"I love you so much Nini ko"- Sabi ko at agad kong hinalikan sa labi Kaya humalik din siya pabalik.

Subrang saya ko nang bumalik saakin si Jennie. Aaminin ko na siya yung nagbibigay saakin ng Pag-asa at lakas para labanan itong sakit ko.

Kahit na alam kong malabo na akong gumaling ay patuloy ko parin ito nilalabanan para lang makasama si Jennie.

Pero itong mga nalalabing araw, Minuto, segundo sa buhay ko ay sinusulit ko kasama si Jennie. I'm thankful kasi bumubuo kami ng new memories dito sa lugar kung saan ako pinanganak, dito sa Thailand. Atleast man lang ay may maiwan akong alala kay Jennie dito sa Thailand.

Walang sawang pagpapasalamat ko kay God dahil sa hirap na aking pinagdadaanan ay binigay niya saakin ulit si Jennie para maging lakas ko. Para samahan ako sa aking laban.

Nagpapasalamat naman ako Kay Jennie dahil hindi siya nawala sa tabi ko, kahit na minsan nasasaktan ko siya pero iniintindi parin niya ako. That's why i love her so much.

Gustong-gusto ko pang lumaban kaso yung katawan ko na ang gustong mag-give up. Hindi na kaya nang katawan kong lumaban pa, gusto ko nang magpahinga dahil hirap na hirap na din ako sa sakit ko.

Sa huling araw nang buhay ko ay masaya parin ako dahil kumpleto ang Pamilya ko at mga kaibigan ko dito sa Hospital. Alam kong masakit sakanila itong nangyayari saakin pero pinipilit parin nilang ngumiti dahil yun ang gusto ko. Gusto kong makitang nakangiti sila sa huling paghinga ko.
.
.
JENNIE'S POV

"Hon!"- rinig kong banggit ni Lisa at agad naman akong lumapit sakanya. Gusto ko nang umiyak dahil hindi ko kayang mawala siya pero pinipilit ko paring hindi umiyak dahil ayaw kong masira yung promise namin kay Lisa.

Hindi ko kayang nakikita na nahihirapan si Lisa. Gustuhin ko man na Lumaban pa siya pero napaka selfish ko naman kung hahayaan ko yun, habang siya nahihirapang lumaban, pero masisisi niyo ba ako na ayaw ko lang mawala siya? Masisisi niyo ba ako na subrang Mahal ko siya kaya diko kayang iwan niya ako habambuhay.

"Hon! Anything you want?"- Mahina kong sabi sakanya.

"O-only You Hon! M-mahal na M-mahal kita Jennie, A-alam mo yun diba? S-sorry kung hindi mo ako m-makakasama habambuhay, Pero lagi mong tandaan na nandito lang ako sa tabi mo, kahit saan ka pumunta tingin kalang sa taas at makikita mo ako, lagi kitang gagabayan doon nini ko"- Utal niyang sinasabi dahil hirap na hirap na siyang magsalita pa.

"Psshs! Mahal na Mahal din kita Lili ko, Alam mo din yun, Gusto kong lumaban kapa, gusto kong makasama pa kita nang matagal--"- Mahina kong sabi at halata sa boses ko na gusto ko nang umiyak.