Shattered Hearts (Hearts Series #1)

Kabanata 32

NAKARATING kami sa tabi ng dalampasigan na walang umiimik. Mukhang pareho pa naming hinahanap ang tamang salita kung paano uumpisahan ang pag-uusap. Naghahalo ang hampas ng alon at ang tugtog sa reception area sa tenga ko.

Umangat ang tingin ko sa kanya nang marinig ang malalim niyang buntong-hininga. Tumigil ito sa paglalakad at hinarap ako.

"Ang tagal kong hinihila ang sarili para makausap ka... pero ngayon namang nasa harapan na kita hindi ko alam kung paano mag-uumpisa."

Tipid akong ngumiti hanggang natapos iyon sa mahinang tawa. "Pareho tayo, Xander." Alam ko... Ramdam ko na pareho lang ang gusto naming mangyari ngayon.

Muli kaming naglakad. Nagkatinginan pa kami at natawa dahil sa sabay kaming napabuntong-hininga.

"I'm sorry, Samantha!"

Nahugot ko ang hininga nang sa wakas ay marinig itong nagsalita. Tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya. Muli niya rin naman akong hinarap. Bakas ang lungkot at pagsisisi sa kanyang mga mata.

"Ayokong... naiiwan... ng inaabanduna, pero gano'n ang ginawa ko sa'yo. Galit na galit ako sa sarili ko noong mga panahong iyon. I'm sorry... I know that what I've done is so unfair for you. I'm sorry kung nasaktan kita nang lubusan noong sabihin kong naalala ko ang mga kasalanan nila sa'yo. Ilang taon kong pinagsisihin na nasabi ko iyon."

Sumabog ang luha ko matapos marinig ang lahat ng iyon. Kinabig niya ako payakap. Mahigpit iyon. Bumuhos ang lahat ng alaala ng nakaraan namin.

"A-All this time a-akala ko naging isang anino ako ng kasalanan ng mga magulang natin."

"It's not true, Samantha. Kailanman ay hindi naging gano'n ang tingin ko sa'yo. Naging duwag lang akong harapin ang sakit kaya naghanap ako ng mapapagbuntunan ng galit. I'm really sorry!"

Naisubson ko ang mukha sa kanyang dibdib. Ibinuhos ko lahat ng kirot sa dibdib. Ibinuhos ko na lahat. Ayoko ng may matira pa roon.

"I'm sorry, Sam-"

"Shhh." Kumalas ako at sinapo ang kanyang mukha. "Okay na," tumatango kong ani. "Masaya na ako na malamang hindi ganoon ang nararamdaman mo tuwing nakikita ako. It's all in the past now, Xander. Iwan na natin ang lahat ng iyon sa kahapon."

Saglit pa kaming nagyakap. At nang pakawalan ang isa't isa alam naming iyon na ang totoong wakas ng lahat sa aming dalawa. Napalaya na ang mga salitang hindi nasabi sa nakalipas na taon. Pinapalaya na ang sakit.

"Paano mo nalaman ang tungkol sa mga magulang natin?" tanong ko nang hindi siya nililingon. Pareho kaming nakaharap sa dalampasigan.

"Dad told me."

Hindi na rin naman ako nagtaka na kay Tito James niya nalaman. Iyon din naman ang sabi ni Tita, na ito lang ang nakakaalam ng nangyari kina daddy.

Palagi kong naalala noong nagdiwang kami ng first anniversary ni Xander sa kanilang bahay. Siguro nalaman niyang ako ang anak ni daddy matapos kong banggitin ang tungkol kina Tita Agnes. Napabuntong-hinga na lamang ako. Maybe he was mad at me that time. I'm still thankful na hinarap niya pa rin ako nang maayos noon at hindi binastos.

"Ilang beses niyang sinabi sa akin ang tungkol doon pero hindi ko pinapansin. Akala ko sinasabi niya lang 'yon dahil... baka ayaw niya sa'yo." Malungkot siyang napangisi at parang inaalala ang nangyari noon. "Until he showed some pictures of your father and my mom."

"Siguro pinagtagpo lang tayo para malaman ang nakaraan nila," sambit ko habang nakatingala sa kalangitan. "Hindi lang naman sakit ang idinulot sa 'tin ng mga nangyari, 'di ba?"

"Of course. I learned to forgive her. Wala na siya. Hindi naman ako pwedeng mabuhay na puno ng galit sa kanya "

Napangiti ako. At least, may magandang naifulot ang sakit na naramdaman namin.