Shattered Hearts (Hearts Series #1)

Kabanata 29

"SO, six years na kayong hindi nagkikita?"
tanong ni Mirra, my former classmate rito sa Maynila at ngayon ay nagta-trabaho sa isang Architectural/Engineering Firm kasama ko.

Kasalukuyan kaming nasa Kiosk, isang restaurant bar. Nagkwento lang naman siya tungkol sa ex niya habang umiinom hanggang pati nakaraan ko naungkat na namin. Nagulat pa nga siya nang malaman ang tungkol kay daddy. Wala raw siyang ideya na ganoon ang mga pinagdadaanan ko noon.

"Nagkikita pa rin. Nasa iisang circle of friends kasi."

"Ang awkward! Hindi ko yata kaya iyon." Ngumiwi siya bago tumungga ng alak. "Paano mo nakaya ang lagi siyang nakikita after ng nangyari sa inyo? Kasi kung ako 'yan baka magpakalayo-layo ako."

Nakangisi akong nagkibit-balikat "Hindi ko naman kinaya sa una. Pero mas inisip ko na lang na pareho kaming nasaktan kaya hindi rin naging mahirap sa akin ang lumimot sa sakit."

"Hindi ka man lang ba marunong magalit? Kasi... sige... sabihin nating nasaktan siya sa nalaman niya. Pero kailangan ba talagang gano'n ang gawin niya sa'yo? It's not your fault pero ibinato sa'yo ang galit. My Gosh! Baka kung ako 'yan nanumbat na ako nang nanumbat! Hindi ko patatahimikin ang buhay niya!"

Mahina akong natawa. Mukha na itong may kaaway sa lakas ng boses.

Malalim akong napabuntong-hininga. Siguro nga ay ganoon ang gagawin ng iba tulad ng sinabi niya. Ginawa ko rin naman iyon. Hindi nga lang nakarating kay Xander at nagagawa ko lang iyon kapag umiiyak sa kwarto. Pero nakakapagod ang magalit nang magalit. Sarado na ang isip at puso ko sa ibang emosyon noon. Tanging sakit lang ang pumupuno sa pagkatao ko.

Tinitigan ko ang alak sa baso. Parang nakikita ko roon ang sariling nalulunod sa sakit anim na taon na ang nakakalipas.

Anim na taon na pala. Napakabilis talaga ng panahon. Pero noong mga oras na labis ang sakit na nararamdaman ko ay para bang napakabagal ng bawat minuto. Noong mga panahong iyon gusto kong umihip ng malakas ang hangin at tangayin niyon ang sakit na nararamdaman ko.

Pagkatapos ng gabing iyon sa rooftop ay para bang mas naging malupit sa akin ang bawat araw na dumadaan. Walang araw na hindi ko tinawagan si Xander. Humihingi ng tawad sa nasabi kong tapusin na namin iyon. Pero araw-araw niya rin akong binabalewala. Walang araw na hindi ako pumupunta sa bahay nila hanggang sa nanawa na siya at kinausap ako na 'wag na akong pumunta pa ulit doon. Bawat araw na nakikita ko siya ay para akong sumasabak sa giyera. Nagtatalo ang puso't isip ko kung sino ang ililigtas- ang sarili ko ba o siya.

Para akong bumalik sa mga panahong nawala si daddy. Gabi-gabi akong umiiyak. Gabi-gabi akong humihiling na sana ay panaginip lang ang lahat ng nangyari. Bawat segundo ng mga panahong iyon ay tinik sa puso ko na gustong gusto kong alisin. Gusto ko nang lumipas ang panahon dahil alam kong kapag natapos ang mga taon na iyon ay mawawala na rin ang sakit na naramdaman ko. Gusto kong matulog nang matagal at pagkagising ay wala na ang sakit na paulit-ulit akong pinapatay.

Akala ko noon ay hindi na mawawala ang sakit. Kapag talaga naroon ka sa ganoong estado, akala mo katapusan mo na. Araw-araw akong bumabangon, pero para bang naiiwan ang kaluluwa ko sa higaan. Walang buhay pero nagpapatuloy sa paghinga.

"Anong nangyari after no'n? Syempre lagi kayong nagkikita at hindi ka niya kinakausap... pinilit mo pa rin ba? O naka-move on ka rin agad?"

Nangalumbaba ako at tinitigan ang basong naglalaman ng beer. "Noong makita kong sukong suko na siya, hindi ko na ipinilit." Dahil sumasagi palagi sa isip ko ang mga sinabi ni Gerald, na hindi ko pwedeng hayaang masugatan ako habang naghihilom si Xander.

Nakita ko ang lungkot sa mukha ni Mirra nang mag-angat ko ng tingin. Ngumisi ako at umiling.

"What about the tambayan, nagkikita pa kayo roon?"