𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

46. Πες του ότι μου λείπει.

Ημέρα τριακοστή έκτη.
Πέμπτη.

Αφού κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι, χωρίς καμία όρεξη, ετοιμάστηκε και πήγε στο τμήμα. "Πού είναι η ντετέκτιβ Λόρενς;" ρώτησε τριγύρω και αφού της είπαν στο γραφείο της, πλησίασε βρίσκοντας τον έναν συνεργάτη της, όμως το δικό της γραφείο ήταν άδειο. Έκατσα στην καρέκλα της περιμένοντας και υπήρχε ένα χαρτί κάπως τσαλακωμένο κάτω από το γραφείο της. Το έπιασε στο χέρι από περιέργεια και το ξετύλιξα κοιτώντας το. Ήταν ένας πίνακας με αναλυτικά στοιχεία. Η ομοιότητα των γενετικών υλικών είναι 100% ακριβής.

Αυτό κατάλαβε από όσα έλεγε στο χαρτί και τότε ήρθε εκείνη. "Αυτό είχε πέσει κάτω" μουρμούρισε αφήνοντας το χαρτί στο γραφείο. Σηκώθηκε από την θέση της κι εκείνη την κοιτούσε περίεργα. "Λοιπόν τι ήθελες να μου πεις; δεν έχω και όλη την ημέρα εύκαιρη" δήλωσε και πήγαν σε μια από τις αίθουσες ανάκρισης. "Είσαι αλλεργική στα όστρακα" μουρμούρισε και η Αντζέλικα την κοιτούσε απορημένη. "Δεν ξέρω δεν έτυχε να φάω" δήλωσε παραξενευμένη. "Δεν σε ρωτάω, σου λέω ότι είσαι αλλεργική στα οστρακοειδή"

"Με φώναξες εδώ για να μου πεις αυτό που δεν είμαι καν σίγουρη γιατί το ξέρεις; αλήθεια έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω" της είπε κι εκείνη κρατούσε ακόμα εκείνο το χαρτί στα χέρια της. "Είναι δικό σου, το ένα δείγμα" ανέφερε η ντετέκτιβ και η Αντζέλικα πήρε το χαρτί από τα χέρια της ξανά διαβάζοντας το μόλις είπε κάτι τέτοιο. Μα δεν έλεγε ονόματα, μόνο αναλύσεις. "Με ποιον είμαι συμβατή 100%, γιατί έψαξες κάτι τέτοιο χωρίς την άδεια μου;" την ρώτησε κι εκείνη έτριβε τα χέρια της νευρικά. "Μαζί μου..." ψιθύρισε δείχνοντας συναισθηματική...

Η Αντζέλικα την κοιτούσε προσπαθώντας να συνδέσει τις τελείες, και όταν το έκανε κράτησε την αναπνοή της κάνοντας ένα βήμα πίσω. "Μείνε μακριά μου" ψέλλισε σαν να βρισκόταν απέναντι της κάποια επικίνδυνη. "Σε έψαχνα" ψέλλισε κι εκείνη έπιασε το κεφάλι της. "Ο μόνος λόγος σου για να με πλησιάσεις θα είναι ο Ρίβερ μέχρι να τον πιάσεις" είπα απόλυτη προσπαθώντας να καταλάβει. Γιατί έπρεπε να το μάθω τώρα; δεν θέλω να το ξέρω.

"Πρέπει να σου εξηγήσω"
"Μην τολμήσεις! Δεν θέλω να ξέρω τίποτα, δεν με νοιάζει τι λέει αυτό το χαρτί, ντετέκτιβ!" δήλωσε σκίζοντας το χαρτί και έφυγε από εκεί με την μηχανή της σταματώντας πιο μετά στην άκρη του δρόμου . Πότε έγινε τόσο άσχημη η ζωή μου; Γιατί; Δεν ξέρω τι συμβαίνει, δεν ξέρω ποια είμαι πλέον. Κάποιος άλλος ζει τη ζωή μου και δεν είμαι εγώ. Γαμώτο, δεν είμαι εγώ...