𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

15. Όρια.

Η μέρα κύλησε ήρεμα, ο Κάιλ ήταν με τον Τζέι έξω όλη μέρα ώστε να τον απασχολεί και η Αντζέλικα βγήκε για ψώνια. Πήρε προμήθειες και μερικά πράγματα από το φαρμακείο όπως επιδέσμους και αναλγητικά. Θα χρειαστούν αν συνεχίσει ο Τζέι να έχει περίεργα ξεσπάσματα.

Το βράδυ, εκείνη είχε συνεννοηθεί με τον Τζέι και έφαγαν μαζί έξω πριν επιστρέψουν πίσω. Εκείνη την βραδιά ο Τζέι ήταν πιο ήσυχος απ' ό,τι χτες. Καθόταν στο γραφείο και σημείωνε κάτι που έβλεπε στο λαπτοπ του, τον έπιαναν μερικές ενοχλήσεις και σταμάταγε αμέσως ό,τι έκανε, ακόμα και να αναπνέει, όμως με ήρεμες και σταθερές ανάσες συνέχιζε. Η Αντζέλικα διάβαζε στο κρεβάτι της όμως τον παρακολουθούσε με το βλέμμα της και όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο βαριά και άστατη γινόταν η ανάσα του. Ο Τζέι έκλεισε το λαπτοπ ξαφνικά και έσπασε το στυλό κρατώντας το μόνο, κρατούσε το κεφάλι του με το άλλο χέρι και ανάσαινε απλά, παίρνοντας τον χρόνο του.

Εκείνη σηκώθηκε και έπιασε ένα μπουκαλάκι νερό και ένα αναλγητικό χάπι. Τον πλησίασε και έβαλε το χέρι της στον ώμο του.
"Πιες αυτό, ίσως σε βοηθήσει" του είπε και εκείνος ήπιε το χάπι χωρίς να την ρωτήσει καν τι είναι.
"Μήπως καλύτερα να ξαπλώσεις;" τον ρώτησε και συμφώνησε. Έκατσε καθιστός αρχικά στο κρεβάτι του και φυσικά εκείνη ήταν δίπλα του. Δεν μπορούσε να κάνει πολλά, όμως αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να σταθεί πλάι του για ό,τι χρειαζόταν.

"Δεν θέλω να το κάνεις αυτό" μουρμούρισε ο Τζέι και εκείνη έμεινε ακίνητη για μια στιγμή απλά να τον κοιτάει απορημένη.
"Τι κάνω;" αναρωτήθηκε και εκείνος την κοίταξε.
"Με βοηθάς" της απάντησε και κόλλησε...
"Και γιατί να μην το κάνω;" τον ρώτησε πολύ σοβαρή και γύρισε το κεφάλι του κοιτώντας αλλού, σαν να ντρεπόταν.
"Τζέι..." ψέλλισε τοποθετώντας τα χέρια της στα μάγουλα του γυρνώντας το κεφάλι του ξανά προς το μέρος της χαμογελώντας του γλυκά.
"Όλοι έχουμε ελαττώματα, όλοι έχουμε τις κακές μας στιγμές. Έχουμε αδυναμίες επειδή είμαστε άνθρωποι. Τι φοβάσαι, μήπως σε δω στην χειρότερη σου κατάσταση και δεν μου αρέσει αυτό που θα δω;"

"Ακριβώς αυτό" ψέλλισε και εκείνη χαμογέλασε.
Νομίζω πως μου αρέσεις, όπως ακριβώς είσαι.
"Με ξέρεις τόσο λίγο..." ψέλλισε και έπιασε το χέρι του που έτριβε συνέχεια το κεφάλι του στα πλαϊνά, ακριβώς πάνω στα νεύρα.
"Μπορώ να καταλάβω πολλά περισσότερα για σένα, βλέποντας σε μια τέτοια κατάσταση, παρά αν σε έβλεπα χαρούμενο" συμπλήρωσε και την κοίταξε χαμογελώντας.
"Νόμιζα δεν ήθελες να με μάθεις" ψέλλισε κοιτώντας την στα μάτια κάπως μπερδεμένος. Την ανατριχιάζει το βλέμμα του, προσπαθεί να το αποφεύγει αυτό το αίσθημα αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
"Τι, δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη;" μουρμούρισε αμήχανα μειδιώντας.