𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

12. Όλοι το θέλουν.

Ημέρα δωδέκατη.
Κυριακή.

Ήταν ξημερώματα όταν η Αντζέλικα ξύπνησε από τον εφιάλτη. Καθόταν στο κρεβάτι της αναπνέοντας αργά προκειμένου να ηρεμήσει. Ο Τζέι δεν είχε γυρίσει ακόμα, το κρεβάτι του ήταν άθικτο. Γύρισε πλευρό και κράτησε σφιχτά το μαξιλάρι της για να κοιμηθεί, όμως κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της, έβλεπε τα δικά του να της χαμογελούν.
Νομίζω τα προτιμώ από τον εφιάλτη...

Αργότερα το πρωί, όταν ξανά ξύπνησε, σηκώθηκε και βγήκε έξω. Πήρε μια σοκολάτα και όταν επέστρεψε, βρήκε τον Τζέι στο δωμάτιο να παίζει με τον σκύλο.
"Καλημέρα σου" της είπε και εκείνη του χαμογέλασε αφήνοντας την σοκολάτα της στο γραφείο.
"Πώς κοιμήθηκες;" ρώτησε και εκείνη έβγαλε την ζακέτα της.
"Καλά" του απάντησε παρατηρώντας το πόσο αμήχανος έμοιαζε.
"Θες να συζητήσουμε τι έγινε χτες;" ανέφερε και εκείνη γέλασε στιγμιαία.
"Να πούμε για το γεγονός ότι η τρελή κοπέλα σου ήθελε να με τεμαχίσει;" τον ρώτησε και ο Τζέι αναστέναξε.

"Πρώην, πρώην κοπέλα μου" διευκρίνισε και έκατσε δίπλα της.
"Ό,τι κι αν σου είναι, εγώ δεν φταίω σε κάτι. Ξεκαθάρισε της ότι είμαστε μόνο συγκάτοικοι, προφανώς σε ακούει" του είπε όμως εκείνος χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι του.
"Δεν θέλω"

"Τι εννοείς δεν θέλεις;" τον ρώτησε συνοφρυωμένη.
"Να είμαστε μόνο συγκάτοικοι" της απάντησε κι εκείνη έπιασε το κεφάλι της.
"Τζέι... Τι δεν κατάλαβες από αυτά που σου είπα την τελευταία φορά;" τον ρώτησε αναστενάζοντας και σηκώθηκε πιάνοντας την σοκολάτα της από το γραφείο. Τότε ο Τζέι την πλησίασε πιάνοντας το ποτήρι με το ρόφημα της, ακουμπώντας το στο γραφείο ξανά.
Αα... έχει ζουμί η υπόθεση.

"Δεν μου είπες κάτι ξεκάθαρο για να καταλάβω κάτι" μουρμούρισε στρέφοντας όλη του την προσοχή πάνω της.
"Γιατί το κάνεις αυτό; γιατί να μπερδευτούμε έτσι, τώρα είμαστε μια χαρά, ο καθένας την ζωούλα του" ψέλλισε κοιτώντας τον στα μάτια προσπαθώντας να τον λογικέψει. Εκείνος χαμογέλασε χαϊδεύοντας το μάγουλό της μέχρι εκείνη να κάνει ένα βήμα πίσω.

"Συγγνώμη Αντζέλικα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Ήδη δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε κι αν κάνω, διότι έτσι στα ξαφνικά, όλο και από κάπου θα πεταχτεί η εικόνα σου στο μυαλό μου" είπε σιγανά και έπιασε το χέρι της ακουμπώντας το στο στέρνο του. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή ενώ εξωτερικά έμοιαζε τόσο ήρεμος.
Εγώ μετά βίας νιώθω την δική μου.