𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

35. Σκληρή.

Αργότερα το πρωί ξύπνησε νιώθοντας περίεργα, ευδιάθετα. Ο Τζέι δεν ήταν δίπλα της έτσι έπιασε το τηλέφωνο της καλώντας τον όμως άκουσε το τηλέφωνο του ακριβώς έξω από την πόρτα. Μπήκε μέσα κρατώντας αρκετές σακούλες στα χέρια του κι εκείνη στερέωσε το κεφάλι στο χέρι της κοιτώντας τον με ένα μειδίαμα να απλώνεται στα χείλη της. Παρατήρησε ότι τα μαλλιά του ήταν ανέμελα όπως χτες το βράδυ, δεν τα έπιασε όπως κάνει συνήθως. "Ξύπνησες νωρίς" μουρμούρισε εκείνος και άφησε τις σακούλες στο γραφείο πλησιάζοντας στο κρεβάτι.
"Πώς κοιμήθηκες;" την ρώτησε μιλώντας σιγά καθώς πλησίασε για ένα φιλί.
"Διαφορετικά..." του απάντησε και τότε εμφάνισε ένα πολύ όμορφο ροζ τριαντάφυλλο προσφέροντας το σ' εκείνη.

Το έπιασε στο χέρι της μυρίζοντας το και ξάπλωσε γυρνώντας του πλάτη για να αφήσει το τριαντάφυλλο στην άκρη του μαξιλαριού. Τότε άρχισε να την χαϊδεύει στην πλάτη και μετά να την φιλάει στον ώμο μέχρι τον λαιμό της. Γύρισε ξανά προς το μέρος του κοιτώντας τον σαν κουτάβι.
"Πεινάω" του είπε και εκείνος γέλασε φεύγοντας από το κρεβάτι.
"Έφερα φρούτα, μπισκότα, σοκολάτες και ζεστή σοκολάτα για να πιείς" είπε έχοντας αδειάσει τις σακούλες με όσα προανέφερε πάνω στο κρεβάτι.

Η Αντζέλικα σηκώθηκε καθιστή με τη κουβέρτα να προσπαθεί να σκεπάσει την πλάτη της κι ο Τζέι παρατηρώντας το αυτό, έβγαλε την μπλούζα του δίνοντας την σ' εκείνη. Τον κοίταξε μειδιώντας και την έβαλε παίρνοντας την σοκολάτα που κρατούσε στο χέρι του. Ο Τζέι έκατσε δίπλα της και την κοιτούσε χωρίς να μιλάει.
Ξαφνικά η ησυχία μ' ενοχλεί, θέλω να ακούω την φωνή του. 

"Γιατί με κοιτάς έτσι;" τον ρώτησε χαμογελώντας κι εκείνος κούνησε τους ώμους του.
"Δεν ξέρω, μοιάζεις διαφορετική"

"Ναι χρειάζομαι χτένισμα" του απάντησε γελώντας και τότε άνοιξε ένα πακέτο από τα μπισκότα.
"Φάε, χρειάζεσαι δυνάμεις" της είπε και άφησε τα μπισκότα μπροστά της.
"Δεν χρειάζομαι δυνάμεις μια χαρά είμαι, όμως θα φάω επειδή πεινάω" μουρμούρισε και εκείνος έπινε τον καφέ του ήσυχος, περίεργο αυτό.
"Τζέι τι έχεις; είναι περίεργο να σε βλέπω ήσυχο" μουρμούρισε και δεν την κοιτούσε.
"Τίποτα, καλά είμαι" ψέλλισε όμως εκείνη τότε γύρισε το πρόσωπο του ώστε να την κοιτάει.
"Δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις, κάτι σε απασχολεί και το βλέπω" επέμεινε ανήσυχη πλέον και το βλέμμα του επιβεβαίωσε την ανησυχία της.

"Δεν ήταν όνειρο" ψέλλισε και η Αντζέλικα προσπαθούσε να καταλάβει σε τι αναφέρεται όμως εκείνος φάνηκε να κατάλαβε την απορημένη έκφραση της.
"Δεν σε πλήγωσα, φαινόσουν χαμένη και είχες ματωμένα γόνατα. Ήθελα να σε βοηθήσω, αλλά άρχισες να ουρλιάζεις και έτσι σε άφησα να φύγεις. Ποτέ δεν θα σε πλήγωνα" της είπε και του έδωσε την σοκολάτα για να την αφήσει στο κομοδίνο.
"Δεν καταλαβαίνω" μουρμούρισε πραγματικά χαμένη.
"Εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου..." ψέλλισε και άνοιξε το στόμα της ξαφνιασμένη στην συνειδητοποίηση του θέματος.