𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

3. Κακομαθημένη.

Ημέρα τέταρτη.
Σάββατο.

Χτύπησε το ξυπνητήρι νωρίς το πρωί, η Αντζέλικα άπλωσε το χέρι της κλείνοντας το και προσπάθησε να σηκωθεί. Ήταν αδύνατον, έπιανε το κεφάλι της σαν να το ένιωθε βαρύ και δεν μπορούσε να σηκωθεί, σαν το σώμα της να ήταν ασήκωτο. Έστειλε μήνυμα στην Σελίν ότι δεν θα σηκωθεί από το κρεβάτι και ύστερα ξανά κοιμήθηκε. Την δεύτερη φορά που ξύπνησε, σηκώθηκε και πήγε στην τουαλέτα τρέμοντας από τα χέρια μέχρι τα πόδια. Όταν επέστρεψε στο κρεβάτι της, κουκουλώθηκε μέχρι πάνω προσπαθώντας να κοιμηθεί, έτσι πέρασε η μέρα, κοιμόταν μέχρι το μεσημέρι που ήρθε η Σελίν κρατώντας ένα μπολ με σούπα.

"Δεν πεινάω" ομολόγησε δειλά και η Σελίν την κοίταξε άγρια, έτοιμη να πέσει πάνω της. Τότε έβγαλε το μπολ από την σακούλα και το πλαστικό κουτάλι, τα έπιασε στα χέρια της και ξεκίνησε να τρώει σιγά-σιγά όσο ήταν ακόμα ζεστή.

"Η συγκατοίκηση με το φάντασμα πώς πάει;" Ρώτησε η Σελίν και εκείνη την στιγμή η έκφραση στο πρόσωπό της φανέρωσε πως κατάπιε με δυσκολία την πρώτη κουταλιά της σούπας.

"Δες την πόρτα" της απάντησε ύστερα και εκείνη σηκώθηκε κοιτάζοντας το χαρτί.

"Μάλιστα, ενδιαφέρον" μουρμούρισε και την κοίταξε μειδιώντας ύποπτα.

"Πού το βρήκες το ενδιαφέρον; Ούτε το όνομα του δεν μου έχει πει ακόμα;" Αναφέρει και η Σελίν έκατσε στο κρεβάτι του, που συνήθιζε να είναι το δικό της.

"Δεν ξέρω, είναι μυστήριος. Ταιριάζετε" σχολιάζει και η Αντζέλικα γέλασε κρατώντας με προσοχή την σούπα στα χέρια της.

"Είμαι εγώ μυστήρια;" την ρώτησε και φταρνίστηκε που παραλίγο να ρίξει την σούπα απάνω της.

"Από μόνο του το όνομα σου είναι μυστήριο. Σε λένε Ντόου, Αντζέλικα Ντόου, τι άλλο πιο μυστήριο από αυτό;" αναρωτήθηκε γελώντας και τότε άνοιξε η πόρτα μπαίνοντας ο καινούργιος συγκάτοικος. Ξαφνικά υπήρξε μια περίεργη σιγή με την άφιξη του, εκείνος κοιτούσε την Σελίν που καθόταν πάνω στο κρεβάτι του και εκείνη του χαμογέλασε.

"Γεια, Σελίν" συστήνεται εκείνη και αφού αυτός αφήνει την τσάντα του, παίρνει ένα γλειφιτζούρι κοιτώντας την Αντζέλικα και έκατσε δίπλα στην Σελίν.
"Τζέι, χάρηκα" της συστήθηκε με χαμόγελο και έβαλε το γλειφιτζούρι στο στόμα του κοιτώντας προς την Αντζέλικα.

"Συγγνώμη που έκατσα" αναφέρει η Σελίν κι εκείνος γέλασε κουνώντας τους ώμους του αδιάφορα. Η Αντζέλικα παρακολουθούσε την συζήτηση που εξελισσόταν μεταξύ τους με την ελπίδα να μάθει περισσότερα για το μυστήριο αγόρι.