𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

31. Με φοβόσουν.

Ημέρα εικοστή έκτη.
Δευτέρα.

"Μην κρύβεσαι πριγκίπισσα, ξέρω ότι είσαι εκεί έξω" τον άκουσα να λέει και έβαλα το χέρι στο στόμα μου για να μην ακουστώ από το κλάμα ή την λαχανιασμένη ανάσα μου. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω για να δω αν έφυγε και δεν τον έβλεπα πουθενά. Βγήκα από την κρυψώνα μου και άρχισα να τρέχω, σύντομα όμως ένα κρύο χέρι τύλιξε το δικό μου σταματώντας με και με εγκλώβισε απάνω του.

"Τώρα σ' έπιασα" μουρμούρισε και έβαλε το άλλο χέρι του στο στόμα μου εμποδίζοντας τις κραυγές μου και πνίγοντας με στα δάκρυα μου.

"Άσε με" φώναξα μετά που τον δάγκωσα και με χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο. Με την βία με οδήγησε πίσω από το στάδιο όπου γινόταν ο αγώνας και προσπαθούσα με όλη μου την δύναμη να αντισταθώ χτυπώντας τον όμως ήταν πολύ πιο δυνατός και μυώδης από εμένα. Σχεδόν με κουβάλησε μέχρι την άκρη του δρόμου. Δεν μπορούσα να αποφύγω το κράτημα του.
Με πονούσε πολύ....

Δεν μπορούσα να φύγω. Με πονούσε πολύ και δεν ένιωθα το σώμα μου, σχεδόν παράλυτο. Φώναζα να σταματήσει όμως η φωνή δεν έβγαινε απ' το στόμα μου. Σταμάτησα να νιώθω το οτιδήποτε μετά από λίγο και είδα μια σκιά απλά στο βάθος να απομακρύνεται. Πήρα μια ανάσα και σιγά σιγά σηκώθηκα κατεβάζοντας την φούστα μου, τα πόδια μου έτρεμαν και κρύωνα τόσο πολύ.

Σε ένα βήμα που επιχείρησα να κάνω για να περπατήσω, έπεσα κάτω και οι λυγμοί έβγαιναν όλο και περισσότερο πιο δυνατοί. Σηκώθηκα ξανά στα πόδια μου και ξεκίνησα να περπατάω για να φύγω από εκεί. Τα μάτια μου έτσουζαν και πονούσα μόνο που περπατούσα όμως δεν σταμάτησα, διότι έπρεπε να φύγω από εκεί. Έφτασα μπροστά από το γήπεδο και βρέθηκε μπροστά μου ένα αγόρι όμως αμέσως απομακρύνθηκα μακριά του.
"Γεια σου όμορφη" είπε και την πλησίασε.
"Φύγε! Μη με πλησιάζεις!" του φώναξε τρομαγμένη και την πλησίασε ακινητοποιώντας το σώμα της με τα χέρια του...

"Αντζέλικα..." ξύπνησε λαχανιασμένη και είδε τον Τζέι δίπλα της, απομακρύνθηκε από δίπλα του μέχρι που σηκώθηκε όρθια απέναντι του κάνοντας βήματα προς τα πίσω.
"Ηρέμησε, ήταν εφιάλτης. Πέρασε τώρα" της είπε προσπαθώντας να την πλησιάσει όμως εκείνη δεν μπορούσε να σταματήσει να ανασαίνει βαριά, σαν να έχανε την ανάσα της σε κάθε ανάσα.
"Πάρε ανάσες, κοίτα πού βρίσκεσαι, δεν είναι εδώ κάποιος που θα σε πείραζε" είπε κι εκείνη κόλλησε πίσω στον τοίχο.
Όχι, όχι, δεν μπορεί να είναι σωστό, δεν μπορεί να τον είδα εκείνη την βραδιά. Όχι δεν είναι σωστό...