𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

14. Απλά έγινε.

Δεν πρόλαβε να φύγει ο Κάιλ και χτύπησε το τηλέφωνο της Αντζέλικα, ήταν η Σελίν έτσι το σήκωσε βάζοντας τα ακουστικά της.

'"Ρε βοήθεια"' είπε ψιθυριστά.

'"Τι έπαθες;"' τη ρώτησε η Αντζέλικα γελώντας, τότε γύρισε ο Τζέι κοιτώντας την και όταν είδε ότι φορούσε ακουστικά γέλασε.

'"Ρε εδώ πέρα ακούω τρελά πράγματα. Θέλουν μέσα σε έναν μήνα να παντρευτούμε και να παρατήσουμε την σχολή για να έρθουμε εδώ στην εξοχή, να ασχοληθούμε με τα κτήματα που έχει ο πατέρας του"' της ανακοίνωσε και είχε μείνει χωρίς λόγια.

'"Δεν κατάλαβα, πού βρίσκεσαι;"' τη ρώτησε μπερδεμένη και ξεφύσησε.

'"Φύγαμε με το Ντέιβ μια μέρα πριν απ' ό,τι υπολογίζαμε και είμαστε εδώ καμιά ώρα μόνο και θα κάνω φόνο!"'

'"Ηρέμησε βρε κούκλα μου, αμέσως να κάνεις φόνο. Συζητήστε λογικά και θα βρεθεί μια άκρη στο πρόβλημα"' της πρότεινε και δεν μίλησε.

'"Όπως η μάνα σου κι εγώ τα καταφέραμε με την γεωργία θα τα καταφέρετε κι εσείς"' ακούστηκε κάποιος άλλος να λέει, λογικά ο πατέρας του Ντέιβ.

'"Άκουσες; τι συζήτηση να γίνει, εδώ μας έχουν βρει το σπίτι και τα πάντα είναι έτοιμα, τι να συζητήσουμε;"' έλεγε φανερά εκνευρισμένη.

'"Τον αγαπώ πολύ, αλλά δεν πρόκειται να γίνω χωριατοπούλα. Είμαι κορίτσι της πόλης"' μουρμούρισε με παράπονο και τότε η Αντζέλικα άκουσε ένα θόρυβο συνοδευόμενο από μουγκρητό στο μπάνιο. Σηκώθηκε με το κινητό στο χέρι και πήγε στο μπάνιο βρίσκοντας τον Τζέι σε μια περίεργη κατάσταση.

'"Σελίν να σε πάρω σε λίγο;"'

'"Όχι-όχι, θα σε πάρω εγώ όταν μπορέσω ξανά"' Το έκλεισαν και εκείνη άφησε το κινητό της στο κρεβάτι πηγαίνοντας στο μπάνιο. Είδε ότι ήταν πολύ νευρικός και ότι είχε άστατη ανάσα έτσι ήρεμα τον πλησίασε.
"Τζέι... Δώσε μου το ξυραφάκι" του ζήτησε και εκείνος έχοντας σφιγμένο το σαγόνι του, άφησε στο χέρι της το ξυραφάκι που κρατούσε κι εκείνη το άφησε στο ράφι δίπλα της. Ύστερα κοίταξε το τραυματισμένο χέρι του και ότι έσταζε αίμα, τότε πλησίασε ο σκύλος και η Αντζέλικα τον απομάκρυνε με το πόδι της για να μην πατήσει τα γυαλιά που υπήρχαν στο πάτωμα. Έκλεισε την πόρτα για να μην μπει μέσα και έβγαλε από το ντουλάπι οινόπνευμα, βαμβάκι και μερικές γάζες. Τα άφησε στο ράφι και στράφηκε προς το μέρος του.

"Δεν θα σου πω ότι ξέρω τι περνάς διότι δεν ξέρω, κι ούτε θα σου πω ότι θα περάσει γρήγορα διότι δεν ξέρω αν ισχύει. Όμως μπορώ να σου πω ότι θα σε βοηθήσω όπως μπορώ και όσο μπορώ. Θα είναι δύσκολες οι πρώτες μέρες, φαντάζομαι ήδη ζητάει ο οργανισμός σου τη δόση του" του είπε και η έκφραση του επιβεβαίωσε την υπόθεση της.
"Θα κάνω ό,τι μπορώ αλλά πρέπει κι εσύ να μου πεις τι άλλο χρειάζεται" συμπλήρωσε και έπιασε ήρεμα και απαλά το ματωμένο χέρι του.