𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

22. Δεν είναι απλά όνειρα.

"Εντάξει προχωράω" άκουσε φωνές και αμέσως μετά εμφανίστηκε ο αστυνομικός με τον Τζέι έξω ακριβώς από το κελί. Έμεινε άφωνη κοιτώντας τον τόσο έκπληκτη όσο ήταν κι εκείνος που την κοιτούσε.
"Πόσο είσαι εδώ μέσα;" ρώτησε πρώτος μόλις έφυγε ο αστυνόμος.
"Πέντε με δέκα λεπτά. Τι κάνεις εδώ;" του απάντησε και εκείνος γέλασε στιγμιαία με πίκρα.

"Έτρεχα, μετά τον έβρισα και με μάζεψε... Τριάντα έξι" είπε και την πλησίασε. "Τριάντα έξι κλήσεις στο κινητό σου. Ήταν πολύ δύσκολο να το απαντήσεις; λογικά θα ήταν" μουρμούρισε και έκατσε δίπλα της στον πάγκο κοιτώντας κι αυτός ευθεία στον τοίχο.
"Έπρεπε να σκεφτώ" μουρμούρισε η Αντζέλικα με σιγανή φωνή νιώθοντας ενοχή. Ο Τζέι αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι του κάπως απογοητευμένος.
"Ένα μήνυμα, είμαι καλά απλά θέλω λίγη ησυχία, πιστεύω θα ήταν ικανοποιητικό" ψέλλισε χωρίς να την κοιτάζει.

Ένιωσε σαν να ήταν αιώνες εκεί μέσα, ο χρόνος περνούσε τόσο αργά και δεν έλεγαν τίποτα. Είχε καλύψει τα πόδια της με μια κουβέρτα που είχε εκεί μέσα και αυτός δίπλα της κοιτούσε οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτήν.
Έτσι μου έρχεται να τον χτυπήσω και να τον αγκαλιάσω σφιχτά.
Ξαφνικά εκείνη φταρνίστηκε και τότε ο Τζέι γύρισε φτιάχνοντας την κουβέρτα να σκεπάζει την πλάτη της.
"Τόσο χώρο έχει, δεν μπορείς να πας πιο εκεί;" του είπε με έντονο τόνο στην φωνή της.
"Σ' ενοχλώ;"

"Πολύ" του είπε εκνευρισμένη, εκνευρισμένη που κάθονται έτσι σαν ξένοι όταν δεν είναι.
"Τουλάχιστον σου προκαλώ έστω και αυτό το συναίσθημα" μουρμούρισε κουνώντας το κεφάλι του κι εκείνη συνοφρυώθηκε κοιτώντας τον με απορία.
"Τι υποτίθεται σημαίνει αυτό τώρα;" τον ρώτησε και ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει.
"Ε ναι, λέμε ό,τι λέμε και μετά τίποτα" μουρμούρισε και η Αντζέλικα παρατήρησε μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπό του, τότε γύρισε κοιτάζοντας την με αυτήν την περίεργη έκφραση. Δεν ήταν σαφές αν την κοιτούσε θυμωμένος ή πληγωμένος, σίγουρα κάτι από αυτά, ή και τα δύο.

"Πώς ήταν το ραντεβού σου;" τη ρώτησε και εκείνη άφησε την ανάσα που κρατούσε. "Το ραντεβού μου" μουρμούρισε η Αντζέλικα γελώντας έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
"Τι ήταν;" ρώτησε νευρικά ο Τζέι χωρίς να την κοιτάζει ξανά. Είναι μπερδεμένος και πληγωμένος ενώ αυτή είναι πληγωμένη και μετά μπερδεμένη. Κι οι δύο ένα χάλι.
"Κόλαση, μερικά λεπτά κόλασης" απάντησε αυθόρμητα και σηκώθηκε πλησιάζοντας τα κάγκελα κοιτώντας έξω.
"Να είσαι σίγουρη ότι ανυπομονεί για το επόμενο..."