'Papatyalar ne kadar narin olursa olsun içlerinde onları özel yapan çok önemli bir detay vardır...'
Ruhu yaralı küçük bir kız büyüdüğünde ruhu hemen iyileşebilir mi?
Sarılmanın her zaman büyülü olduğuna inanmışımdır. İnsanın içindeki kırılmışlıklara iyi geldiğine ve yaraları sardığına inanırdım, hala inanıyorum. İçten sarılan biri gerçekten size çok değer veriyordur ve iyi hissetmenizi istiyordur. Aslında ben gerçek sarılışları fark edebilen bir insanımdır.
O gerçek sarılışı hissettiğimde bırakmak istemem, içimde saklamak isterim. Sanki bir daha asla olamayacakmış gibi. Bir daha asla sarılamayacakmışız gibi. Sanki sarılmayı bıraksak iyileşmeye başlayan yaralarımız tekrar kanayacakmış gibi. O yüzden hep sarılalım, hep sevelim. Asla birbirimizi yaralamayalım.
Şimdi sarılamazsak iyileşemez ruhlarımız. Belki iyileşmek için son şans... Sarılalım ve iyileşelim, sarılalım ve birbirimizi hiç bırakmayalım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|🌼🍂|
Arkamı döndüğümde karşımda o vardı. Kendimi çok çaresiz hissediyordum ve o yanımdaydı. Dediği gibi ihtiyaç duyduğum zaman çıkıp gelmişti. Tam karşımda durmuştu gözlerim onu izlerken dudaklarımda burukça bir tebessüm oluşmuştu.
Siyah kot pantolonun üzerine siyah sweat-shirt giymişti. Sweatin kapüşonunu kafasına geçirmişti üzerinde ise benimkiyle aynı kot ceket vardı. Sağ gözümden akan yaşı durduramamıştım, tıpkı kendimi tutamayıp koşarak ona sarılmam gibi...
O mükemmel kokusunu bir kez daha içime çekiyordum. Tıpkı bir çiçek gibi kokuyordu. Hiç koklamadığım bir çiçek gibi. Ellerimi başının arkasına denk gelecek şekilde birleştirmiştim. Yüzünü görmemiştim, görmek de istemiyordum. O zaten istediği zaman, elbette karşıma çıkacaktı.
Onun da ellerini birkaç dakika sonra belimde hissetmiştim. Kafasını saçlarımın arasına gömmüştü. Aldığı nefesler titrekti. Sanki... sanki sarılmak bile onun için imkansızdı.
~Yazar'dan~
Anonimin içi kıpır kıpırdı. O kadar uzunca bir süre sadece izlemişti onu, yaşadıklarını bilmeyerek, şimdi ise kollarının arasındaydı. Kokusunu kazımak istiyordu ciğerlerine. Mihri'ye, Papatya'sına, anlatmak istiyordu onun kollarındayken güvende olduğunu, her zaman ona sığınabileceğini.
İki genç birbirlerine sarılmış adeta birbirlerinin yaralarını sarıyorlardı. Ne kadar ikisi de iyileştiklerini iddia etseler de içlerindeki kırgın duran o küçük çocuk iyileşiyordu sanki. Hiç kimseleri yokken birbirlerine sarılmışlardı. Uzunca bir aradan sonra şeker almış bir çocuk gibiydiler o an ikisi de. Çok beklemişlerdi ama sonunda o şekere ulaşmışlardı.
Akay ise o sırada çok önceden yapması gereken şeyi yapmaya gidiyordu. Omaçla konuşmaya...
|🌼🍂|
-Hellü.! ~
Arkadaşlar heyecanlı yerde kesmeye alıştım. Tam merak etmeye başlayınca kesiyorum. Sorry. ~
Yine çok yumuş yumuş, tatlı bir bölüm oldu. ~
Bu arada bölümün başında geçen yazıda kendimden bahsediyorum. ~
Ve bölüme gelecek olursak eğer.~
Anonim ve Mihri için sağa doğru düşüyorum. ~
Olm çocuğun içi öyle ponçik ki... Gerçi siz daha tanımıyorsunuz ehehehhehhee. ~
Ay cidden bazen kendime sinir oluyorum. ~
Siz tabi şimdi diyorsunuz ki 'Akay gidip Omaçla kavga etmeden ciddi ciddi konuşabilecek mi?' ~
Valla bilmiyorum. Akay'ın işlerine aklım ermiyor.~
