Apricity (Published under PSICOM)

39th

Lump

Masyado kong nadala sa pagtitig sa kanya. Ni hindi ko namalayang nagawi na pala sakin ang tingin niya. Marahil naramdaman ang mata kong nakatutok sa kanya.

Our gazes met. Her face gradually lit up. For a second, I froze.

"Ate Einj!" lumiwanag ang mukha niya.

There was genuine warmth in her eyes as she walk towards my direction. Napatayo ako habang papalapit siya. She successfully closed the gap between us and I was a little caught off guard when she embraced me.

"Hi.." I lightly exhaled.

It was all I could manage to say at the moment. Hindi ko inaasahan ang pagyakap niya. Masyado akong nabigla. Hindi agad nakabawi.

Hug was the last thing I'm expecting from her considering our last encounter. Ilang taon na mula nung huli ko siyang makita. It wasn't a fond memory.. Matapos kasi ang ang nangyari sa pagitan namin ay hindi na kami muling nagtagpo.

Iaangat ko pa lang sana ang kamay upang ipatong sa likod niya at yakapin siya pabalik ngunit humiwalay na siya. Nakahawak pa rin sa balikat ko. She looks excited.

"You're here!" tila hindi makapaniwalang sabi nya.

Napangiti ako. "Kumusta?"

"God, I could ask you the same thing!" she exclaimed. "Ang dami kong gustong sabihin. We can't catch up standing like this! Let's go grab some coffee!"

I bit my lip.

"I'd.. like that but I'm about to have a spa session right now.." dismayadong sabi ko.

"It's fine! I'll wait!"

"Huh? Wag na. I'll just get your number. Baka matagalan ako. I'm schedule for a massage and facial,"

Plano ko pa nga sanang magpa-body scrub This may really take longer than usual.

"No worries! I can kill some time until you finish," she smiled.

Natigilan ako.

"You sure? We can just set a date some other time if you want though.." suhestyon ko para hindi masayang ang oras niya.

Umiling siya nang may kurba pa rin sa labi. "I can't let this day slip away without talking to you. Hihintayin na lang kita,"

Her sincere smile lingered on my mind even until I was already in the premier suite.

Nakapaikit ang mga mata ko habang dinadama ang nakakaginhawang hilot. Imbes na antukin ay naglalaro sa isipan ko ang tungo ni Milli sa akin.

I can't help but compare her expression earlier to her reaction from three years ago. She was fuming mad during our confrontation in the school garden.

Pero gaya nga ng sabi nila, nag-iiba raw ang tao kapag masaya. Lumalambot ang puso at gumaganda ang pagtingin sa mundo. Siguro nga ay totoo iyon.

Halata naman kay Milli. She looks so sunny. Totoo ang mga ngiti niya. Kita ko iyon sa ningning ng mga mata niya. Walang halong pagpapanggap. She's glowing.

May kung anong humalukay sa sikmura ko.

Milli ang I never really had the chance to reconcile in the past. Ni hindi na kami muling nakapag-usap. Ang alam ko lang, lumipad din siya sa New york isang buwan matapos ang libing ng tatay ni Alister.