All This Love

Κεφάλαιο 13

Ιφιγένεια

Κάποτε μου είπες...

Τους κόμπους να τους λατρεύεις, γιατί στα δύσκολα, σφίγγουν περισσότερο.

-Νικη Ταγκαλου.

«Τι σου είπε;» αν και χωρίς να μου πει σε τι αναφέρεται, καταλαβαίνω σε τι αναφέρεται.

Σφίγγω χέρια στο τιμόνι και επικεντρώνομαι σωματικά στον δρόμο μπροστά μου. Πνευματικά νιώθω μπερδεμένη. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι αν έκανα τελικά καλά, που γύρισα στην Ελλάδα. Το παρελθόν είναι παρελθόν, και όσο και αν με πονάει, ξέρω ότι αν με πίεζα να σταματήσω να σκέφτομαι τα γεγονότα της Αγγλίας, θα παρέμενα στην θέση μου στην Αγγλία και δεν θα είχα δεύτερες σκέψεις για τίποτα.

Νιώθω την όλη κατάσταση με τον Αλέξανδρο να με πνίγει.

«Τίποτα το ιδιαίτερο»

«Ίφι... Πρέπει να σου πω κάτι»

Παρκάρω το αμάξι έξω από την ετοιμόρροπη πολυκατοικία και της κάνω νόημα να βγει.

«Έχει να κάνει με τον Άλεξ» με ακολουθεί τρέχοντας.

«Μπορεί να περιμένει» σπρώχνω την πόρτα της πολυκατοικίας και βρίσκομαι αντιμέτωπη με έναν μεσήλικα «Ο κύριος Σωτηρόπουλος;» τον ρωτάω ευγενικά.

«Μάλιστα. Μαζί μιλήσαμε στο τηλέφωνο;»

«Βασικά μαζί μιλήσαμε στο τηλέφωνο» έρχεται δίπλα μου η Δανάη και του δίνει το χέρι «Υπαστυνόμος Ιωάννου και Εγκληματολόγος Ανδρέου»

«Τι συμβαίνει;» ο άντρας μπροστά μου είναι αυτό ακριβώς που περίμενα. Όμως στο άκουσμα των ιδιοτήτων μας, μαζεύεται λιγάκι και πλέον φαίνεται καχύποπτος απέναντί μας.

«Θέλουμε να σας μιλήσουμε σχετικά με δύο κοπέλες, πρώην ένοικοι σας» βγάζω δύο φωτογραφίες των κοριτσιών και η αντίδραση που βλέπω μπροστά μου...

Έχει σταματήσει να αναπνέει και κοιτάζει σαστισμένος τις δύο κοπέλες εναλλάξ. Έχει ταραχτεί και αυτό είναι ολοφάνερο πλέον. Στην αρχή φάνηκε πρόθυμος να μας βοηθήσει. Το θεωρούσε μία τυπική συζήτηση. Τώρα όμως, αν κρίνω από το θέαμα μπροστά μου, δεν του φαίνεται καθόλου σαν απλή συζήτηση όλο αυτό.

Τον κοιτάζω για λίγο και το μόνο που σκέφτομαι είναι εάν είμαι αντιμέτωπη με έναν απαγωγέα και ενδεχομένως, δολοφόνο. Η Δανάη δίπλα μου με κοιτάζει σκεπτική. Και τότε καταλαβαίνω ότι σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα.