All This Love

Κεφάλαιο 9

Ιφιγένεια

Ήταν ψηλός. Πολύ ψηλότερος απ' όσο φανταζόμουν. Όταν συνομιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου έδωσε την εντύπωση ενός άντρα άτολμου, διστακτικού, ενός άντρα που δεν θέλει πολύ προσπάθεια για να φοβηθεί. Όμως η πραγματικότητα ήρθε για να ανατρέψει αυτά που πίστευα μέχρι τώρα. Μπροστά μου στέκεται ο Δημήτρης Ιβάνοφ, ψηλός, όμορφος, γεροδεμένος, άνετος και χαλαρός. Στο λαιμό του, μέσα από το πουλόβερ που φοράει, διακρίνω ένα μεγάλο τατουάζ.

«Εγκληματολόγος Ανδρέου και αστυνόμος Λύτρας. Σε ευχαριστώ που ήρθες εγκαίρως» περπατάμε και οι τρεις στην σειρά, με τον Ιβάνοφ να βρίσκεται ανάμεσά μας.

«Απλώς ήθελα να ξεκαθαρίσει όσο πιο σύντομα γίνεται όλη αυτή η ιστορία. Αποκλείεται να αναφέρεστε στην Ισαβέλλα που γνωρίζω εγώ...»

«Έχεις μιλήσει μαζί της τους τελευταίους πέντε μήνες;» για μια στιγμή κοντοστάθηκε και μας κοίταξε συνοφρυωμένος.

«Όχι» ξαφνικά χάθηκε η σιγουριά που ένιωθε πριν λίγο και την θέση της πήρε η κούραση, μηδενίζοντας την όποια αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση.

«Προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί της. Το προσπάθησα αρκετές φορές, αλλά δεν κατάφερα ποτέ και τίποτα. Το κινητό της ήταν κλειστό, δεν μου απαντούσε σε κανένα μήνυμα, οπότε το σεβάστηκα. Σεβάστηκα την απόφαση της και συνέχισα ελπίζοντας κάποια στιγμή να με αναζητήσει η ίδια...»

«Όμως αυτό δεν έγινε ποτέ» ο Αλέξανδρος παίρνει αυτός τον λόγο και τον συμπληρώνει.

Δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω εύκολα... Την μία με πλησιάζει με το καλό και την άλλη είναι άκρως τυπικός μαζί μου και ναι. Αυτό είναι που θέλω τη δεδομένη στιγμή. Δεν είμαι έτοιμη για τίποτα, πόσο μάλλον όταν αυτό το τίποτα έχει λήξει εδώ και τέσσερα χρόνια.

«Προσπάθησα να την κάνω να λογικευτεί, αλλά το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει» εξηγεί ο Δημήτρης «Αποφάσισε να πάει σε μία φίλη της, από το σχολείο, που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη. Με είχε πληγώσει αυτή η κίνηση της. Ανέκαθεν έδειχνε σημάδια αυτοκαταστροφής και απομόνωσης, αλλά εγώ βρισκόμουν πάντα στο πλάι της» κοιτάζω τον Αλέξανδρο, ο οποίος ήδη με κοιτάζει «Στην πορεία όμως έμαθα ότι μετακόμισε στην Αθήνα. Βρήκε δουλειά, σπίτι και τα κατάφερνε μια χαρά. Δεν την πλησίασα. Περίμενα να το κάνει η ίδια, αν ήθελε. Όσο έβλεπα ότι δεν με ψάχνει, δεν με αναζητά, πληγωνόμουν»