All This Love

Κεφάλαιο 21

Ποτέ δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα όταν ακόμη ήμουν "μικρή", "άμαθη" και όλα αυτά τα υποκοριστικά που μου έδιναν οι "μεγάλοι". Αυτό, όμως, που ταλάνιζε όμως το μυαλό μου σε όλο το λύκειο, ήταν το εξής. Για ποιο λόγο οι πράξεις των μεγάλων πρέπει να καθορίζουν τη ζωή των "μικρών";

Γιατί υποτίθεται θα έπρεπε να ανεχτώ την άθλια συμπεριφορά, του ανθρώπου που είχα την ατυχία να έχω για πατέρα;

Οι κοπέλες με έκαναν στην άκρη, κάποιες με κορόιδευαν, κάποιες με αγνοούσαν και κάποιες λάμβαναν ικανοποίηση και χαρά από το "δράμα" μου. Φυσικά!

Αν δεν πονέσεις με τον πόνο του άλλου τότε τι νόημα έχει;

"Οι άνθρωποι γλυκιά μου εγγονή, έχουν αυτό το θράσος να κοιτάνε την καμπούρα σου και όχη την δική τους καμπούρα. Γι' αυτό και δεν θα θελήσουν ποτέ το καλό σου! Αυτοί που θα σε αγαπήσουν πραγματικά, θα είναι δίπλα σου σε κάθε όψη σου... Παρατήρησε ποιοι είναι αυτοί"

Πάντα λάτρευα αυτού του είδους των συζητήσεων με την γιαγιά μου. Η μαμά της έλεγε ότι με έχει κάνει σαν τα μούτρα της και σε εμένα έλεγε κρυφά, συνωμοτικά σχεδόν, να μη δίνω και πολλή βάση στα λεγόμενά της. Εγώ πάντα γελούσα. Ήταν ίδιες και ταυτόχρονα διαφορετικές.

Εξάλλου... Κάθε φορά που με απασχολούσε κάτι, άξιο σοβαρού συλλογισμού, ή είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα, σε εκείνη έτρεχα. Σε εκείνη και τον κρυφό παράδεισό της, την αυλή της. Με την ελπίδα ότι θα μου προσφέρει την λύση απλόχερα, επιθυμώντας να μην μπλέξω το μυαλό μου σε προβλήματα δίχως τελειωμό.

"Το να αποφεύγεις ένα πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι δεν θα το ξανασυναντήσεις μπροστά σου..." αυτό μου έλεγε συνεχώς η γιαγιά Ιφιγένεια. Χωρίς να της μιλήσω, χωρίς να πω τίποτα, καταλάβαινε πως έχω τις φουρτούνες μου. Και είχε δίκιο. Όσο και να μην το παραδεχόμουν στους άλλους και πόσο μάλλον, στον εαυτό μου, έβαζα το πρόβλημα κάτω από το χαλί και περίμενα να λυθεί μόνο του, να μην ξαναεμφανιστεί στον δρόμο μου.

Και ήμουν βαθιά γελασμένη...

Η νεαρή κοπέλα, μπήκε και πάλι στο βρόμικο μπάνιο. Κλείδωσε και ξεκίνησε να γδύνεται. Πολύ σύντομα, είχε μείνει εντελώς γυμνή να κοιτάζεται στον καθρέφτη, ψάχνοντας για τυχόν ατέλειες στην τελειότητα. Ήταν εντελώς κουραστικό όλο αυτό, αυτή η αυτοεξέταση, που εν τέλει δεν θα οδηγούσε πουθενά, απλά θα κατέστρεφε ακόμη περισσότερο την ψυχολογία της, τον εαυτό της και το ποιόν της.