All This Love

«Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια»

Αφιερωμένο σε Εκείνη.
Την μία και μοναδική που ποτέ δεν με εγκατέλειψε, ποτέ δεν την εγκατέλειψα και παραμείναμε ενωμένες.
Και την ευχαριστώ.

Πάντα ήθελα να μιλάω για Εκείνη. Στην αρχή, δεν άντεχα καν να την σκέφτομαι.
Με τον καιρό όμως, αυτό άλλαξε... Με γέμιζε σαν άνθρωπο και ένιωθα ότι ήταν ένα είδος εξομολόγησης. Μόνο που ποτέ δεν βρήκα τους σωστούς ανθρώπους για να με καταλάβουν.
Και τότε σκέφτηκα πως το γράψιμο θα με λύτρωνε.

Γελούσαμε, λέγαμε ανέκδοτα, παίζαμε κατά τη διάρκεια της προπόνησης και κάθε φορά που ο προπονητής μας έκανε παρατήρηση εσύ έσκυβες το κεφάλι δαγκώνοντας τα χείλη σου, μαρτυρώντας πως κάναμε κάτι "κακό" και εγώ είχα το βλέμμα της απορίας.
Αναλάμβανα την ευθύνη και έλεγα «συγγνώμη coach». Όχι για κανέναν άλλον λόγο. Απλά επειδή ήθελα να πάρω το φορτίο της ενοχής από τους ώμους σου.
Δεν ήθελα να σε βλέπω έτσι.

Και τι κάναμε;
Απλά παίζαμε παντομίμα στα μικρά διαλείμματα, ενώ ακούγαμε το πρόγραμμα.

Ήσουν δημιουργική και καλλιτεχνική φύση. Είχες πολλές ασχολίες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Είχες ύφεση στις τέχνες και ο οποιοσδήποτε μπορούσε να το διακρίνει αυτό. Ήσουν ένα πηγαίο ταλέντο και πάντα απορούσα πώς τα κατάφερνες όλα αυτά.
Τι αντοχές είχες που δεν είχαν οι υπόλοιποι;
Ήσουν ηρωίδα;
Ή απλά ήσουν γεννημένη και προορισμένη για ο,τι κι αν έκανες στην ζωή σου;

Ξέρεις κάτι;
Έκανα μία προσπάθεια να σκεφτώ κάτι εγώ, να δώσω εγώ απάντηση στο ερώτημά μου...
Ποτέ δεν έμαθα.
Και θα σου εξηγήσω γιατί.

Σε ζούσα κάθε μέρα -για λίγες ώρες- και ήταν σαν να σε ζω είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Ήξερα τί φαγητό σου άρεσε και τί όχι, ποιο λουλούδι και ποιο όχι, ποιο χρώμα ήταν το αγαπημένο σου και ποιο όχι.
Δεν ήξερα μόνο αυτά, γιατί τότε δεν θα σε ήξερα.

Ήξερα κάθε σου αντίδραση, κάθε σου συναίσθημα και κάθε σου σκέψη.
Όταν αγχωνόσουν, μιλούσες. Αλλά δεν αγχωνόσουν ποτέ στους αγώνες. Έλεος, δηλαδή. Πώς στο καλό το έκανες αυτό;

Εμένα σε κάθε αγώνα έτρεμε η ψυχή μου. Χέρια, πόδια, κοιλιά σφιγμένη, σώμα τρεμάμενο.
Τα χρώματα, τα φαγητά, τα αγαπημένα τραγούδια, η αγαπημένη σειρά ήταν όλα μία επιφάνεια.
Δεν υπήρχε κάτι που να μισούσες ή να μην σου άρεσε. Δεν έκανες διακρίσεις πουθενά.
Και εγώ απορούσα.

Γιατί εγώ την ίδια στιγμή που εσύ έλεγες «μου αρέσει περισσότερο το μπλε, αλλά και το κίτρινο όμορφο χρώμα είναι» εγώ έλεγα «το κίτρινο δε μ'αρέσει».
Και ένιωθα και τύψεις που δεν ήμουν σαν εσένα.