All This Love

Κεφάλαιο 25

Δεν ξέρω τι ζούμε. Δεν ξέρω για τί είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε. Ούτε τί αξίζουμε να ζήσουμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως σύνολο και ως ανθρωπότητα.

Γενικότερα νιώθω ότι δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Κι όμως, παρ' όλο που δεν ξέρω τι συμβαίνει τόσο σε εμένα, όσο και γύρω μου, νιώθω ότι δεν χάνω τον δρόμο μου, ξέρω ποια είμαι και το κυριότερο...

Τι αξίζω!

Ο τελευταίος καιρός είναι απλά μία παράνοια, μία απλή, μουντή και βαρετή καθημερινότητα, τόσο σαθρή και καθόλου παραγωγική.

Αυτό, ξέρω ότι δεν το αξίζω. Όχι μόνο εγώ, κανείς δεν το αξίζει.

Σκέψου ενα ελεύθερο πουλί, που έχει γυρίσει κάθε ουρανό, μέρα νύχτα, έχει δει τον ουρανό και συννεφιασμένο και ηλιόλουστο και βροχερό. Έχει δει και τον ήλιο και τα άστρα. Αφού ταξιδεψες μαζί του, φαντάσου τώρα αυτό το πουλί, που δεν έχει μάθει να πετά καλά-καλά, να κλείνεται βίαια μέσα σε ένα κλουβί.

Δεν το αξίζει.

Θα ήθελα πολύ να κλείσω τα μάτια και όταν τα ξανανοίξω, να είμαι σίγουρη ότι θα είμαι ασφαλής, ότι δεν θα φοβάμαι για τα δεδομένα που θεωρώ τώρα αυτονόητα και για αυτά που πριν θεωρούσα αυτονόητα και τώρα δεν είναι...

Θα είναι σκέτη απογοήτευση.

Ξέρεις...

Ο άνθρωπος, είναι το χειρότερο πλάσμα. Το χειρότερο πλάσμα, στην χειρότερη μορφή του. Είναι ικανός για πράγματα που τα ζώα δεν είναι. Και δεν είναι μόνο αυτό...

Έχει και την δύναμη να τα κάνει πράξη. Όλα όσα θέλει και με όποιον τρόπο θέλει.

Έχει τέτοια εξουσία, τέτοια δύναμη που απασχολεί θετικά και αρνητικά μία ολόκληρη ανθρωπότητα. Είναι ικανός για την μεγαλύτερη επίτευξη της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα για το χειρότερο έγκλημα.

Δεν ξέρεις αν θες να χαρείς ή να λυπηθείς. Και φοβάσαι να κάνεις το οτιδήποτε. Ελλοχεύει βασανιστικά το κακό και το ξέρεις, παρ'όλα αυτά το αγνοείς επιδεικτικά.

Μετά από τόσα χρόνια, έχοντας ζήσει όλα αυτά, έχοντας δει και νιώσει άπειρα πράγματα και συναισθήματα, έχοντας πάει από τον ουρανό, μέσα στο βυθό της θάλασσας -με απότομη προσγείωση- φτάνω στο σήμερα. Και το σήμερα είναι τόσο θλιβερό, τόσο χαοτικό και απάνθρωπο, που με θλίβει. Με θλίβει και με πονά.
Γέννα μέσα μου την  Αδικία -και η Αδικία πονά πολύ περισσότερο από ένα ψέμα ή μία πράξη.