All This Love

Κεφάλαιο 33

Έφτασα σε ένα σημείο όπου άρχισα να φοβάμαι. Και οι λόγοι ήταν πολλοί και διαφορετικοί.
Αλλά, δεν ζούσα πάντα με τον φόβο. Ποτέ δεν ήμουν φοβιτσιάρα και δειλή, μα ούτε και προκαλούσα την τύχη μου. Δεν ήμουν αναίσθητη, αλλά δεν έφερνα και την καταστροφή με το παραμικρό. Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Και αν αυτό με χαρακτηρίζει, τότε ναι. Πήγαινα με τον σταυρό στο χέρι και αν αυτό σήμαινε το τέλος μου, καλώς να ερχόταν.
Για κάθε τέλος υπάρχει και μία αρχή.
Πάντα ήθελα να σχεδιάζω την τύχη μου. Κατ' επέκταση και την μοίρα μου. Γιατί ξέρεις... Πολλοί ισχυρίζονται πως την μοίρα μας την φτιάχνουμε, έστω και έως ένα βαθμό. Αυτή η θεωρία δεν με έπεισε ποτέ.
Θα σου εξηγήσω γιατί, αλλά φοβάμαι πως δεν θα με καταλάβεις. Όχι επειδή δεν έχεις την ικανότητα να καταλαβαίνεις τον συνάνθρωπό σου, όχι.

Καμιά φορά για να καταλάβουμε κάτι, είτε έχει θετική έννοια και αύρα, είτε αρνητική, πρέπει πρώτα να το βιώσουμε.
Θα μου πεις, για καταλάβω τον πόνο του άλλου, πρέπει να πονέσω και εγώ, δίχως λόγο;

Ναι.
Και υπάρχει λόγος, ένας λόγος που εσύ δεν βλέπεις, γιατί δεν είσαι σε θέση να δεις. Για να αντιληφθούμε την πραγματική υφή των πραγμάτων, πρέπει να τα περάσουμε μέσα μας, να τα κάνουμε κομμάτι μας και να τα νιώσουμε.
Πρέπει να βρεθούμε την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη φάση μας, να ωριμάσουμε και μέσα από το κακό εμείς να δούμε το καλό.

Αλλά εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό.
Μου συνέβαινε κάτι κακό -στα μάτια μου- και θεωρούσα ότι ήταν τιμωρία από κάποια ανώτερη δύναμη.
Τον Θεό;
Το κάρμα μου;
Δεν ξέρω. Δεν μπόρεσα να το προσδιορίσω.

Ήμουν μία ηλιαχτίδα γεμάτη, φως, λάμψη και ελπίδα. Αποκόμιζα το οτιδήποτε και από οποιαδήποτε κατάσταση που βρισκόμουν. Προσελκύεις αυτό που είσαι.
Μέχρι που τον γνώρισα, τον ερωτεύτηκα, τον αγάπησα παράφορα. Με πόνεσε και τον πόνεσα, αλλά αυτό που με ηρεμούσε πάνω στην ταραχή της σχέσης μου μαζί του, ήταν ότι μία δυνατή αγάπη, είναι δυνατή επειδή υπομένει κάθε δυσκολία.

Το ένιωσα πολύ γρήγορα ότι θα είναι η αρχή και το τέλος μου.
Η αρχή του τέλους μου.
Ένα τέλος που θα προκαλούσα ξανά και ξανά εάν ήταν να είμαστε μαζί.
Για πάντα.

Ήταν η πρώτη μου πραγματική αγάπη και η δεύτερη βαθιά πληγή μου.
Μου έμαθε πρώτος τον έρωτα, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μα θέλησε να κάνει και κάτι δίχως επιστροφή. Κάτι που έβλαψε όχι εμένα, ούτε εκείνον. Ήμασταν μονάδες πριν γνωριστούμε, ήμασταν μονάδες ενώ ήμασταν μαζί και βρισκόμασταν μακριά ο ένας από τον άλλον.
Με πλήγωσε. Πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξα. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερό μου τίμημα στην σχέση μου μαζί του. Άφησα εμένα πίσω για να πάω μαζί του μπροστά.