All This Love

Κεφάλαιο 40

Αλέξανδρος

   Ήξερα ότι τα είχα σκατώσει.
Ήξερα ότι έκανα το χειρότερο πράγμα που μου επέτρεπαν οι αρχές μου.
 Οι ποιες σου;

   Αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου και δεν μπορούσα να το σταματήσω, δεν μου επέτρεπα να το σταματήσω, δεν ήθελα να το σταματήσω. Είχα πληγώσει πολλές ζωές και είχα ανακατέψει πολλούς ανθρώπους και πολλές ζωές μεταξύ τους. Αλλά αυτό ήταν πλέον.

   Ή θα πλήγωνα  άλλους ή εκείνη. Και κακά τα ψέματα, προτιμούσα να πληγώσω τους άλλους και όχι εκείνη.
Όχι πάλι εκείνη.
Είχα φτάσει σε μία φάση της ζωής μου που πλέον δεν μπορούσα να παίζω χωρίς τίμημα. Είχα φτάσει στη στιγμή που ήξερα ότι αν δεν έπαιρνα την σωστή απόφαση -που ήξερα ποια ήταν αυτή- θα την έχανα μια για πάντα και αυτό θα ήταν η καταστροφή όλων.

   Στεκόμουν έξω από το σπίτι της Νάντιας. Είχα να την δω μέρες, ίσως και βδομάδες. Όπως και να είχε, ο χρόνος μαζί της κυλούσε αργά και βασανιστικά, ειδικά τώρα που ήξερα τι θα ακολουθούσε. Αλλά ακόμη και να μην ήξερα αυτό, ήξερα το ιστορικό υπόβαθρο της Νάντιας με την Ιφιγένεια. Και αυτό δεν ήταν το καλύτερο.

   Όμως ήξερα και τι θα έλεγα στη Νάντια. Η απόφαση ήταν μία και αν δεν είχα κάνει μαλακίες δε θα χρειαζόταν καν να μπω στη διαδικασία να κυνηγήσω για ακόμη μία φορά την Ίφι. Ό,τι της συνέβη, της συνέβη εξαιτίας μου. Εγώ την πίεσα, εγώ την έκανα να κλειστεί και πάλι στον εαυτό της, εγώ σκόρπισα το σκοτάδι μέσα της.

«Ήρθες επιτέλους; Ανησύχησα για εσένα ρε μωρό μου...» είπε με το που άνοιξε την εξώπορτα του σπιτιού της, καθώς πήγαινε να περάσει τα χέρια της γύρω από τους ώμους μου. Όμως δεν την άφησα. Με κοίταξε περίεργα και μου χαμογέλασε μπερδεμένη. Ήμουν απόμακρος έτσι ξαφνικά, μετά από πολύ καιρό και ενώ πλησίαζε το ευτυχές γεγονός για τις ζωές μας.
Δεν μιλούσα με την Ιφιγένεια.
Δεν μιλούσα με τον πατέρα μου.
Δεν μου μιλούσε και ο Ιάσονας πλέον. Μόνο η μάνα μου ήταν ευτυχισμένη που θα παντρευόμουν με την Νάντια - για την ακρίβεια μόνο η μάνα μου θεωρούσε την Νάντια κατάλληλη γυναίκα για εμένα. 

   Και πάντα αναρωτιόμουν για ποιον ηλίθιο λόγο η μάνα μου δεν ήθελε ποτέ την Ιφιγένεια στη ζωή μου ως σύντροφο και γυναίκα μου. Εδώ που τα λέμε, με την Ιφιγένεια δεν είχαμε ευκαιρίες να κάνουμε όνειρα μαζί σαν ζευγάρι για το μέλλον. Αλλά δεν μας έδωσα ούτε την ευκαιρία, ούτε και τον χρόνο για να το κάνουμε. Έκανα το λάθος να την αφήσω όταν δεν έπρεπε. Έκανα το λάθος να την πληγώσω όταν δεν έπρεπε. Και το αποτέλεσμα;