All This Love

Κεφάλαιο 32

Η Δέσποινα Βιτάλη, ανέκαθεν ήταν μία κοπέλα και μετέπειτα μία γυναίκα όμορφη, μα και καλόκαρδη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, και η ίδια είχε σχέδια και όραμα για την ζωή της, όσο είχαν και οι γονείς της για εκείνη. Είχε πολλές ασχολίες, με ο,τι καταπιανόταν φρόντιζε να το ολοκληρώνει και να έχει τρομερά θετική απόδοση σε αυτό. Έδινε την ζωή της για οτιδήποτε αγαπούσε και λάτρευε.
Έλαμπε, και η πηγή λάμψης της ήταν το ίδιο της το πάθος.

Σήμερα, βρισκόταν αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο και χειρότερο εφιάλτη της.
Την αλήθεια. Ωστόσο δεν γνώριζε πως ο Αλέξανδρος και η Ιφιγένεια, ήταν η «αλήθεια» της.
Σήμερα η Δέσποινα δεν ήταν η ίδια Δέσποινα. Είχε χάσει κάθε λάμψη της και κάθε πάθος που είχε σε αυτήν την ζωή.

Αγωνίστηκε και πάλεψε για όλα όσα αγαπούσε. Ποτέ δεν δικαιώθηκε για τίποτα.

«Αν μου επιτρέπετε, με τον σύζυγό σας γιατί χωρίσατε;» θα έλεγε κανείς πως μία τέτοια ερώτηση παρά ήταν αδιάκριτη. Το ίδιο ερμήνευε και το βλέμμα της Ιφιγένειας προς τον Αλέξανδρο, ο οποίος έκανε αυτήν την ερώτηση, με τέτοια άνεση, λες και ρωτούσε από πού πήρε τους μουσταρδί καναπέδες η Δέσποινα Βιτάλη.
Ο Αλέξανδρος, βέβαια, δεν γνώριζε από ντροπές όταν είχε να κάνει με ξένους ανθρώπους και κυριότερα, με ανθρώπους που δεν συναναστρεφόταν σε καθημερινή βάση. Και αυτό το γνώριζε πολύ καλά η Ιφιγένεια. Αλλά, έπιανε τον εαυτό της να χαίρεται με αυτό το κλίμα που υπήρχε μεταξύ τους. Δεν ήταν πόλεμος, αλλά και τίποτα αξιοζήλευτο.

Τσιγκλούσε και πείραζε ο ένας τον άλλον, ανελλιπώς και με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν. Λάτρευε το σκανταλιάρικο χαμόγελο του Αλέξανδρου, άλλο τόσο όσο το μισούσε. Κάθε φορά που την κοιτούσε επίμονα, ένιωθε τρομερή αυτοπεποίθηση, αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένιωθε νευρική.
Και ήταν.
Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα του Αλέξανδρου.

Η επιβεβαίωση για τον χαμένο και σκονισμένο εγωισμό του. Ήξερε πως την επηρέαζε. Δεν του το έδειχνε, σαφώς και δεν θα του το έδειχνε. Δεν ήταν καμιά τυχαία η Ιφιγένεια και γνώριζε πρώτος από όλους ότι δεν θα άφηνε κανένα κενό και κανένα περιθώριο σε κανέναν, έτσι ώστε να καταλάβουν εκείνη και τον εσωτερικό της κόσμο.
Ο Αλέξανδρος, όμως, την γνώριζε από όλες τις όψεις της. Γνώριζε το σώμα της, τον ρυθμό της ανάσας της και τί υποδήλωνε αυτός, κάθε βλέμμα της και κάθε σκέψη που συνόδευε αυτό.