All This Love

Κεφάλαιο 3

Αλέξανδρος

Νιώθω το πάπλωμα να γλιστράει πάνω στο κορμί μου με αποτέλεσμα να με αφήνει ξεσκέπαστο. Στο επόμενο λεπτό, νιώθω ένα χέρι να διασχίζει το στέρνο μου, να προχωράει προς τους κοιλιακούς μου και να κατευθύνεται χαμηλά στην κοιλιά μου με προορισμό-

Ανοίγω αμέσως τα μάτια και πιάνω το χέρι της. Δεν έχω καμία απολύτως όρεξη για τις ορέξεις και τα θέλω της. Ό,τι ήθελα να γίνει, γινόταν όλο το βράδυ. Είχα υπερβολικά πολλά νεύρα και όταν έχω νεύρα, ένα πράγμα με ηρεμεί όσο τίποτα άλλο...

Το σεξ φυσικά.

Έφυγα φουριόζος από το τμήμα, μετά από μία περίεργη μέρα στη δουλειά, και πήγα απρόσκλητος στο σπίτι της Νάντιας. Άλλωστε, το έχει πει και η ίδια... Η πόρτα της είναι πάντα ανοιχτή για εμένα. Και όχι μόνο...

Η σχέση μου με την Νάντια ξεκίνησε με λίγες ελπίδες. Δεν την έπαιρνα στα σοβαρά για αρκετούς μήνες, μέχρι που μία μέρα χτύπησε το κουδούνι μου στην Θεσσαλονίκη και άνοιξε η Νάντια. Και έπεσε πάνω στους γονείς μου, οι οποίοι ήθελαν να μου κάνουν έκπληξη, αλλά μάλλον τους την έκανα εγώ. Δεν τους γνώριζα τις κοπέλες που κατά καιρούς έβγαινα. Μόνο μία τους γνώρισα...

Η μητέρα μου την συμπάθησε αμέσως και της το έδειξε, σε πλήρη αντίθεση με τον πατέρα, που δεν φάνηκε και ιδιαίτερα χαρούμενος με αυτήν την γνωριμία. Ωστόσο, αυτό το παραδέχτηκε μόνο σε εμένα, ιδιαιτέρως.

Ο καιρός περνούσε, με εμένα να ζητώ μετάθεση για Αθήνα και με τη Νάντια να με ακολουθεί. Λόγω δουλειάς υποτίθεται. Από την αρχή φαινόταν τσιμπημένη μαζί μου, όμως εγώ ήμουν ξεκάθαρος. Δεν μπορούσα να της δώσω πολλά, δεν ήθελα να της δώσω πολλά. Συμβιβάστηκε με αυτό και παρέμεινε δίπλα μου.

«Νάντια, δεν έχω χρόνο» σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξεκινάω να ντύνομαι.

«Δεν θα αργήσουμε Αλεξούκο μου... Θα είμαι γρήγορη» μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

Την αγνοώ μέχρι τη στιγμή που πάει να μου ξεκουμπώσει το μαύρο πουκάμισο μου «Το όχι σημαίνει όχι»  της μιλάω απότομα. Δεν μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι.

«Θα σε δω το βράδυ;» κάθεται και πάλι στο κρεβάτι, τραβώντας το πάπλωμα προς τα πάνω έτσι ώστε να κρύψει την γύμνια της.

«Θα δείξει» της απαντώ ενώ έχω ξεκινήσει ήδη να κατευθύνομαι προς την εξώπορτα.

Μία ώρα αργότερα περίπου, παρκάρω, στη γνωστή πλέον θέση μου, το Audi A5 και ρίχνω μια ματιά στο κτίριο μπροστά μου. Αποτελείται από οκτώ ορόφους, αλλά αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι τα πολλά και μεγάλα παράθυρα του κάθε ορόφου. Είναι εντυπωσιακό. Είναι ένα έργο τέχνης.