Unforgotten Tale

CHAPTER 37

THE TRUTH

When they already completed the players they readied to leave.

"Hindi ba sila magtataka na wala kayo dyan?" Tanong ni Harriet.

"No, remember when they separated our tent. I think they did that on purpose. Our parents will be alerted if they included us," sagot ni Anton.

Whoever is behind this, that person is smart.

Archer brings out his wand and he makes a big circle below.

"Step inside it," he said. Nagtataka man ay sinunod ko siya. Pumasok kaming lahat sa bilog na ginawa niya.

It slowly rose and I wobbled, thankfully Joaquin managed to hold my hand.

"Whoah," I shouted. In just a minute we're flying. Tiningnan ko si Archer na nagkibit balikat lamang.

This is so cool, I wonder what spell he used for this. Magpapaturo nga ako sa kanya.

Tumingin ako sa ibaba, nababalot ito ng kadiliman at kakaunti lamang ang mga ilaw sa paligid. Sa hindi naman kalayuan ay ang karwahe na aming sinusundan.

"Where's Melissa?" I asked Harriet. Ngayon ko lamang napansin na hindi namin siya kasama.

"I locked her in the comfort room." Napamaang ako sa sinagot niya sa akin. I stare at her with my 'are you kidding me' look.

"Well, her mom's the headmistress. Paano pag may kinalaman pala siya dito? She shouldn't be here with us." She has a point but locking her in is an absurd idea.

Hindi na lamang ako nag komento. I feel bad at her.

Hindi nagtagal ay tumigil ang karwahe sa kalagitnaan ng daanan. Bumaba silang lahat kasama ang mga dinakip nilang estudyante at mula rito ay naglakad sila papasok ng kagubatan.

We need to get down because we won't be able to see them. After all, they will be covered by the giant trees.

Ibinaba kami ni Archer mga apat na metrong layo mula sa kanila. Nagkukubli kami sa mga puno.

"Can't you just cast a spell so we'd be invisible," I whispered.

"We don't know how to do that, we're just students. It needs a higher concentration and a lot of time to learn that." Okay, I get it.

Sa tingin ko ay malayo pa ang lakaran bago makarating sa kanilang kuta pero nagkamali ako. Mayroong mga barong-barong sa 'di kalayuan. May mga tagapagbantay ito sa bawat entrada. Paano namin ito ngayon papasukin?

"Duck," Joaquin said when we heard footsteps coming near us.

Pinagmamasdan namin ng mabuti ang kanilang kuta. I'm looking for a familiar figure but there's none. Maybe they're inside of the tents.

Lumingon ako sa likuran namin ang magmasid pero sumalubong sa akin ang mga limang pares ng mga mata.

"Guys," I called them but they shh me.

Kinalabit ko si Anton. "Anton," I called him.

"Aurora ano ba," sabi niya at nilingon ako, sinundan niya ang tinitingnan ng aking mga mata. Nanlaki ang mga ito at kinalabit niya si Harriet.

"We're doomed." Sabay-sabay silang lumingon sa tinitignan namin at pagkatapos naming lumingon lahat ay agad silang gumamit ng mahika upang matali ang aming mga kamay.

"Anong ginagawa niyo dito?" Tanong nila sa amin habang hawak-hawak kami at dadalhin papasok sa kanilang kuta.

This can't happen. Tinignan ko ang mga kasama ko at kalmado lamang sila. How can they stay calm when I'm hyperventilating?