Unforgotten Tale

CHAPTER 45

SUSPICION 

Pagkatapos naming mag usap ay hindi parin kami umaalis. She invited us for dinner. I wanted to decline because for sure our parents will be looking for us in no time but I still have a lot of things to ask her.

I'm still not convinced with everything that she told us.

Hinila ako ni Archer sa isang gilid. "Something's off about them, Aurora. I can't point it out but I don't feel good about this. Let's just go home," he whispered intently.

"I know, but we need to stay. I still have a lot of questions." He scratches his head on what I've said.

"If that's what you want, I already warned you." Tinignan ko naman siya.

"Hindi pa naman kasi nasasagot lahat at hindi pa tayo naliliwanagan. Let's not conclude, okay?" Umiling siya at iniwan ako. Napa buntong hininga nalang ako sa ginawa niya.

"Uhh, Celestine..." Aurora called and I looked at her, she's smiling slightly.

"Hi," I shyly greet her.

"Is it okay to call you Celestine?" she asked. I smiled and answered, "no worries, I'll call you Cheska then?" tumango naman siya bilang pagsang ayon.

"Ahm, can I ask you few questions?" Napakunot ang noo ko pero tumango rin naman ako.

"Sure, what is it?" She motioned me to follow her. She sat on the window seat and looked outside. I sat beside her too.

"How are they as parents?" she asked me softly. Nakatingin parin siya sa labas ng bintana pero mababakasan mo ng kalungkutan ang kanyang mga mata.

I suddenly couldn't think of anything to say. I feel bad for her.

Pakiramdam ko ninakaw ko ang pagkatao niya pero sa totoo lang biktima lamang kami ng kagagawan ni Miss Laura.

I cleared my throat and looked out the window too. "They are not perfect but they try to do their best," I told her. Naramdaman ko na tiningnan niya ako.

"Hmm, mom's the best. She always tries to spoil me but dad's the strict one." I laughed remembering how they always argue when it comes to making decisions for me. But mom always wins, dad always gives up.

Tinignan ko siya at bahagya siyang ngumiti. "Buti ka pa 'no, naranasan mo na makasama sila. Buti ka pa buhay pa ang mga magulang mo," sabi niya na nagpapabigat sa nararamdaman ko.

Hinawakan ko ang kamay niya na naka patong sa riles ng bintana. "Alam mo mahal na mahal ka nila." Sa totoo lang hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya.

"Kung may magagawa ako para makabawi sayo sabihan mo lang ako," sabi ko para kahit papano ay makabawi naman ako sa lahat ng nagawa nila mommy at daddy para sa akin.

Nagliwanag ang kanyang mga mata dahil sa sinabi ko. "Talaga?" tanong niya na punong puno ng kagalakan.

I smiled and assured her. "Oo naman. Kung magagawa ko bakit hindi."

"Pero sa ngayon ang gusto ko muna kwentuhan mo ako ng tungkol sa kanila."

"I have a question Cheska." She glance at me. "Kailan mo nalaman na sila mommy ang mga magulang mo?" Nakapagtataka naman kung matagal na niyang alam pero hindi niya sinubukang lumapit.

"Kailan lang din, ang inakala ko talagang magulang ko ay si Nanay Josefina. Magkamukha kami kaya hindi na ako nagtaka, pero noong nakaraan niya lang inamin sa akin. Noong nalaman niya na patay na ang totoo kong mga magulang," mahaba niyang sinabi.

"It must be really hard for you." Nagkibit balikat lang siya sa sinabi ko.

"Masakit at galit ako kay nanay nung umpisa pero wala naman na akong magagawa." Pinakatitigan ko siya at pinag aralan ang kanyang ekspresyon. Iwinaksi ko ang naiisip ko.