CHAPTER 44

25 4 0
                                        

BEHIND THE DELPHINIUM

Ngayong araw ang libing nila Mommy Emilie at Daddy Arthur. It's just me, my brother and our parents who are here.

Only the family members are allowed to send their loved ones to the cemetery if you can call this place a cemetery. Their cemetery here is not like those in the mortal world. They have a whole palace here where dead people will be interred.

Parang kailan lang noong magkakasama pa kami. Pero ngayon ay ihahatid ko na sila sa kanilang huling hantungan.

Nasa loob na kami ng isa sa mga kwarto rito sa palasyo para sa mga patay. Yeah, a whole castle for the dead. It was utterly preposterous but what do I expect. Sadly it's only for those people who were born with royal blood.

The place is decorated with gold and was painted white. Even the floor is made with white marbles. The doors are made of glass so that you can see what's inside. Para ka talagang nasa langit.

Both my parents are transferred in the bed and they are being surrounded by butterflies.

"Ano pong mangyayari sa kanila?" Tanong ko ng na ayos na ang aking mga magulang. Makikita parin ba namin sila?

"They will stay here for seven days and after that, the butterflies will guide them to where they should go." Naguluhan ako sa sinabi ni mama at hindi ko ito naintindihan pero hindi na ako muli pang nagtanong.

"They look like they're just sleeping," mama pointed out. I know, they look peaceful. Naka ramdam na naman ako ng kalungkutan. Ayoko silang iwan pero kailangan.

Pinag masdan ko pa sila ng matagal pagkatapos ay nilapitan sila upang magpaalam.

"Mom, dad I promise I will give you the justice you both deserve."

Hindi nagtagal ay lumabas na kami. There are other big rooms in the hallway. I can see the rooms inside. They are beautifully decorated but no one's in there. Dad stopped in a room and glanced at it.

"This is your grandfather's room," he said. I look inside but there is no corpse in there.

"But there's no corpse," I said. Hindi ko alam kung ano ang nakakatawa pero narinig ko kung paano pinigilan ni Archer ang pagtawa niya kaya tiningnan ko siya ng masama. Siniko naman siya ni mama.

"Aurora my Lil sis," he said. Sumimangot ako sa tinawag niya sa akin. Lumapit siya at inakbayan ako. "Of course they were sent to where they are supposed to go. Like what mom said a while ago they were guided by the butterflies."

"Ang ibig mong sabihin nabuhay sila?" Umiling-iling siya dahil sa sagot ko at parang sumusuko na siya. Eh hindi ko naman kasi naintindihan eh. Inirapan ko siya at tumingin sa gilid ko.

"Alam mo-" hindi pa man siya tapos sa sinasabi niya ay pinatigil ko na siya.

"Ah, pwede po bang maiwan muna ako. Gusto ko lang po na maayos na magpaalam sa kanila," sabi ko.

Naguguluhan man ay tumango si papa. "Kung 'yan ang makabubuti para sayo," sabi niya na tinanguan din ni mama.

"Mauuna na kami, mag iiwan kami ng mga tauhan sa labas ha," sinabi ni mama na tinanguan ko rin. Hinintay ko muna silang makaalis bago ako bumalik.

It's not because I want to properly say goodbye but I saw a glimpse of a woman in a white dress.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako o siya talaga 'yun. Masyado siyang mabilis na ako lamang ang na ka pansin.

If I will not be mistaken the only person I know who dresses in pure white like her overall is the lady in delphinium.

Nagtungo ito sa pasilyo kung nasaan nakahimlay ang aking mga magulang kaya nagmadali akong pumunta roon. Nakapagtataka, mga magulang ko lamang ang nakahimlay doon kaya ano ang gagawin niya?

Unforgotten TaleTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon