"Bay Xiao Zhan?" Gülümsedi. Zhanda gülümsedi ama normal bir gülümseme değildi. "Yine buradayız ama daha garip." "Ama ne kadar garip olursa olsun güzel değil mi Yibo?" Başıyla onayladı.
"Yibo seni seviyorum." Zhan yavaşça Yiboya yakınlaştı. "Seni seviyorum." Dahada yakınlaşıyordu. Önünde durdu ve bileğinden tuttu. "Benimle burada kal. Gitme!"
"Bay Xiao Zhan iyi misiniz?" Yibo tedirgindi. "İyiyim." Gülümsedi. "Y-yibo!?" "Hmm?" "Sana verdiğim taç başında değil!" Başını kontrol etti. "Onu çıkardın! Bütün menekşeler senin yüzünden soluyorlar!" Yibo'nun arkasını gösterdi. Sadece ikisinin durduğu noktada menekşeler solmamıştı.
"Hepsi senin yüzünden!" Yibo'nun bileklerinden kanlar akmaya başladı. Jiletle kesilmiş kadar derin ve fazla akıyordu.
Beyaz menekşelerin üstüne akıyorlardı.
Yibo acısından bağırmak istiyordu ama yapamıyordu. "Ö-ölmek istemiyorum!" Kollarını kaldırdı ve akan kanlara baktı. "B-bay Xiao Zhan! Uyanmak i-istiyorum!" Zhan başını iki yana salladı.
"Üzgünüm Yibo. Uyanamazsın bu bir rüya değil!" Beyaz menekşeler kıpkırmızı olmuşlardı.
Yibo acısından bayılacakken gözlerini açtı.
Karşısında Zhan ve bir hemşire duruyordu. Yiboyu yatağa yatırmışlardı.
"Bir şey söyle tepki ver!" Omuzlarından tutup salladı. "Ne kadar korktuğumdan haberin var mı?! Neredeyse burda ruhumu teslim ediyordum!" Yibo tepki vermiyordu. Veremiyordu.
"Tanrı aşkına bir şey söyle!" Ağlamak üzereydi. "B-bay Xiao Zhan..." "Yibo?" "K-kollarım yerinde mi?" Zhan bir kolunu tutup havaya kaldırdı ve salladı. "Buradalar."
"B-ben hissedemiyorum." Koluna bir kere tokat attı. "Bunu hissettin mi?" Başını iki yana salladı.
Cimcikledi. "Ya bunu?" Tekrar başını iki yana salladı. "Y-yoksa felç mi kaldın Yibo!" Hemşire konuştu. "Hayır Bay Xiao Zhan büyük ihtimalle sakinleştiricinin dozundan dolayı vücudundaki bazı yerlerini hissetmiyor." Rahatlayarak iç çekti.
"Tamam sen çıkabilirsin." Onaylayıp çıktı.
"Yibo yine nöbet mi geçirdin?" Başı ile onayladı. "Ama bu diğerlerinden farklıydı. Sizde vardınız. Bana bunun bir rüya olmadığını ve uyanamayacağımı söylediniz."
Zhan eli ile Yibo'nun saçlarını düzeltti. "Ama uyandın." "Bir daha uyumak istemiyorum Bay Xiao Zhan bu beni korkuyor."
Yibo'nun zihninde bir sürü ses vardı. Ama sanki Zhan büyülüydü. O onun yanındayken bu sesleri duymuyordu veya hiçbir kötü enerjiyi almıyordu. Sıkıntısı olmayan bir insan gibi hissediyordu.
"Bay Xiao Zhan benimle kalın yanımdan ayrılmayın!" "Zaten öyle oluyor Yibo?" "Hayır! Her zaman her dakika her saniye her salise!" "Y-yibo bu imkansız." "Siz yanımda olduğunuz sürece ben güvendeyim! Lütfen bırakmayın beni!" Yibo çıldırmış durumdaydı.
"Şuanda zihnimde hiçbir ses duymuyorum hiçbir şey görmüyorum! Ama siz gidince onlar geliyorlar beni ve sizi öldüreceklerini söylüyorlar! Hiçbir zaman susmuyorlar ve beni yalnız bırakmıyorlar!"
Yibo yataktan oturdu. Ellerini yavaşça hissetmeye başlamıştı ki zar zor olsa bile Zhan'ın yakalarından tutup kendine çekti.
"Sizin gibi canlı hissetmek istiyorum!" "S-sakinleş." "Ne olur beni onlarla yalnız bırakmayın! Beni gerçekten öldürecekler!"
---- en sonunda cildirttim cocugu 🙄🙄🙄🙄
klasik sozumu soyleyeyim gece okuyanlara iyi geceler sabah okuyanlara gunaydin oglen okuyanlara tunaydin aksam uzeri okuyanlara iyi aksamlar dilerim saglicakla kalin sizleri seviyorum citirciklar! <333
