İntikam!
Aklında sadece bu duygu vardır.
Aşk, yok.
Sevgi, yok.
Bağlılık, yok.
O günden beridir, kin güttüğü adamdan nihayet intikamını alacaktı.
Görev başlasın!
"En iyi planlarda bile kusurlar olabilir."
***
Kitabın bütün hakları şahsıma aittir!
Yepyeni bir kurgu ile karşınızdayım, umarım ki beğenirsiniz keyifli okumalar diliyorum.
Buraya okumaya başladığınız tarih ve saati bırakabilir misiniz?
Satır aralarına Aiyana yazabilirsiniz...
Bu kitabım; Vazgeçtim deyip de ama asla vazgeçemeyenlere gelsin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.BÖLÜM: "GÖREV"
Duvarda asılı kağıtlara baktım. O sırada kapı açıldı. Gelen Görkem'di
"Nasılsın Mira?" Görkeme gülümsedim.
"Gayet iyiyim. Bu görevi de halledersek daha da iyi olacağım."Görkem ağır adımlar ile yanıma yaklaştı.
"Bugün, ilk adımımızı atacağız." Acı ile karışık gülümsemem ile gülümsedim.
"Ondan intikamı mı alacağım. Her şey gün yüzüne çıktığında onu parmaklıklar arkasında görmek için sabırsızlanıyorum." Görkem yanağıma elini koydu.
"Hazırlan, yarım saat sonra çıkarız." Tam gideceği sırada, durdurdum.
"Görevi baştan bir göz gezdirelim." Dedim. Görkem ağır hareketlerle bana döndü. Başını onaylar bir şekilde salladı. Yatağımın üzerine oturdum.
"İlk görevin; Ev bulmak daha doğrusu ev bulma bahanesi ile yakınlaşmak. Sonraki görevini ilk görevi tamamladığında gözden geçiririz." Başımı onaylar bir şekilde salladım. Bir an önce başlamak istiyordum. Görkem odadan çıktı. Dolabın üzerinde ki valizimi aşağıya indirdim.
Dolabımın kapağını açıp. İçerisinden kıyafetlerimi alıp valizime yerleştirdim. Eteklerimi, gömleklerimi, tişörtleri mi, pantolonlarımı, şortları mı orada işim bitinceye kadar yaşayacağım. O yüzden bütün eşyalarımı koydum...
Valizimin fermuarını kapattıktan sonra aynada kendime baktım. Hiç kimseye acımayacağım! Hiç kimseyle gerektiğinden fazla yakın temasta bulunmayacağım ve son olarak kimseye aşık olmayacağım!
Kendime verdiğim sözleri tekrarladıktan sonra, valizimi alıp odadan çıktım. Görkem kanepeye oturmuş. Telefonuna bakıyordu. Adım seslerinden benim geldiğimi anlamış olacak ki başını kaldırdı.
"Çıkalım artık, Görkem." Başını onaylar bir şekilde salladı. Ayağa kalkıp, yanıma geldi.
"Hazırsın değil mi Mira?" Cama baktım sonrasına Görkeme, hırslıydım.
"Fazlasıyla hazırım." Görkem başını salladı. Telefonunu cebine koydu. Yürümeye başladı. Yıllardır kaldığım evime baktım. Belkide bir daha dönemeyecektim. Her karışını inceledim. Sonrasında ağır adımlar ile çıkış kapısına yürüdüm.
