İntikam!
Aklında sadece bu duygu vardır.
Aşk, yok.
Sevgi, yok.
Bağlılık, yok.
O günden beridir, kin güttüğü adamdan nihayet intikamını alacaktı.
Görev başlasın!
"En iyi planlarda bile kusurlar olabilir."
***
Kitabın bütün hakları şahsıma aittir!
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı, paratmayı unutmayalım.
Okumaya başladığınız saati buraya yazar mısınız?
Kırmızı kalpleri de bu satıra.
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9.BÖLÜM: "HEYECAN"
Kendimi aksiyon filmlerinde gibi hissetmem normal mi?
Uzun farları söndürüp, önümdeki arabadan çok az uzakta takip etmeye başladım. Telefonum çaldığında, hızlıca alıp açtım.
"Efendim?" Görkem'di.
"Peşinde misin?" İstemsizce başımı evet anlamında salladım. Gözlerim pür dikkat yoldaydı.
"Peşindeyim, şu anda hiç müsait değilim. Halledince sana haber vereceğim." Cevap vermesini beklemeden, telefonu kapattım.
Önümü görmekte çok zorlanıyordum. Evden bayağı bir uzaklaşmıştık, çok ıssız ve karanlık bir yere gidiyordu bu araç. Daha fazla bu adam ile aynı havayı solumak istemiyorum. Bir an önce işimi bitirip, parmaklıkların ardında göndermek istiyorum.
Araba yavaşlamaya başlayınca bende, uzağında durdum. Etrafa baktım, arabanın kapısı açılınca da kendimi aşağıya doğru ittim. Kapının tekrardan kapanma sesini duyduğumda, başımı hafif kaldırdım.
Alparslan, benim gibi siyah giyinmişti. Şapkasını başına geçirip, araziye yürümeye başladı. Bende telefonumu arka cebime koydum. Fotoğraf makinesini boynuma astım. Evin anahtarı ve arabanın anahtarını da öbür arka cebime koydum.
Sonrasında arabadan indim. Kapısını yavaşça kapatıp, kilitledim. Saçlarımı önüme getirdim, yürümeye başladım. Alparslan'ın yürüdüğü tarafa yürüdüm. Her yer ağaçlık bir yerdi.
"Bir an önce bitirelim!" Alparslan'ın sesini duyduğumda, durdum. Ses biraz uzakta geliyordu.
Temkinli adımlar ile yaklaşmaya başladım. Alparslan'ın arabasının yanına durdum. Onları buradan çok net bir şekilde görebiliyorum. Kocaman bir tır vardı. Alparslan ve daha bir sürü siyah giyinen adam orada duruyordu.
Şimdi elime düştün!
Fotoğraf makinesini elime aldım. Odak noktasını ayarlayıp, çekmeye çalıştım. Çalıştım, çünkü bu sessiz yerde gürültülü bir ses duyuldu.
Telefonumun zil sesi!
Panik ile ne yapacağımı bilemedim. İlk arkasını dönen Alparslan oldu. Beni görmüştü, gözlerini kısarak baktı. Koşar adımlar arabanın olduğu tarafa koştum. Kalbim göğüs kafesimi delercesine atıyordu.
