İntikam!
Aklında sadece bu duygu vardır.
Aşk, yok.
Sevgi, yok.
Bağlılık, yok.
O günden beridir, kin güttüğü adamdan nihayet intikamını alacaktı.
Görev başlasın!
"En iyi planlarda bile kusurlar olabilir."
***
Kitabın bütün hakları şahsıma aittir!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31.BÖLÜM: "ÖZLEM TUTAN BEDENLER"
Bazı kararlar hayatımızda ki dönüm noktaları olur. Benimde dönüm noktam bugün. Sanki bu karardan çok pişman olacak gibi hissediyorum. Ve ben bir şey hissediyorsam, o kesinlikle çıkar.
"Mira," Ablamın sesini duyduğumda bakışlarımı camdan alıp arkama baktım. Saçlarını tepeden bir topuz yapıp, ev haline çoktan bürünmüştü.
"Efendim abla?" Tekerlekli sandalyesini ittirdi ve yanıma kadar geldi.
"Geldiğinden beridir ağzını bıçak açmadı ne oldu?" Dedi, omuz silktim. Şuan ona açıklamak istemiyorum. Zaten açıklayacak bir şeyde yok.
"Önemli bir şey yok abla." Dedim, ve sırtım ağrıdığı için yatağıma oturdum. Ablam bu seferde yatağıma doğru döndü ve üzerime doğru yaklaştı.
"Mira, ablanı kandıramazsın. Ne oldu anlat bana." Dese de, yine omuz silktim.
"Bir şey olmadı abla, izninle uyuyacağım." Deyip, başımı yastığa koydum.
Ablam hiçbir şey demeden odamdan çıktı, bende yastığımı kavrayıp boş duvara baktım.
Neden içimde bir mutsuzluk var ki? Ailemin yanındayım, annemin beni sevmesini istedim. Sevdi. Ama eksik olan şey ne?
Derin bir iç çekip diğer tarafa döndüm. Üşüdüğüm için örtüyü yukarıya kadar çektim ve gözlerimi kapattım. Sessizlik ve karanlık içerisinde uykuya dalabildim.
***
Saat kaçtı bilmiyorum ama hava aydınlanmıştı, yataktan kalktım ve vücudumu esnettim. Bir an yaralı olduğumu unuttuğum için yapmıştım, şuan canım ağzıma geldi. Bir kaç saniye acının geçmesini bekledim, yataktan kalktım. Banyoya geçip elimi yüzümü yıkadım, işlerimi hallettim.
Yatağımın yanında olan küçük çekmecenin üzerinde siyah lastik tokam ile saçlarımı topladım, odadan nihayetinde çıkabildim. Aşağıya inip etrafa baktım ama annemler daha uyanmamıştı. Buda benim işime geldi ve mutfağa geçtim. Kendime sert ve acı bir kahve yapıp, dışarıya çıktım. Dışarıda bulunan çardağa geçerek kahvemi yudumladım, orada bir kaç saat oturdum ve içeriye geçtim.
Annem uyanmıştı ve mutfakta kahvaltı hazırlıyordu yanına gidip ona sessizce yardım ettim. Beni kızı yerine koymasını istiyordum ama onunla samimi konuşasım gelmiyor. Bana söylediği o acımasız cümleler, hiç bir zaman kaybolmuyor.
