İntikam!
Aklında sadece bu duygu vardır.
Aşk, yok.
Sevgi, yok.
Bağlılık, yok.
O günden beridir, kin güttüğü adamdan nihayet intikamını alacaktı.
Görev başlasın!
"En iyi planlarda bile kusurlar olabilir."
***
Kitabın bütün hakları şahsıma aittir!
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım. Ne kadar hızlı vote gelirse o kadar yazma hevesim artıyor. <3
Bölüme başlama saatlerinizi bu satıra bırakabilirsiniz.
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22.BÖLÜM: "GERÇEKLER"
Küçükken çok küçükken.Babam bana"affetme kızım!" Dedi, küçükken ben bu duyguyu iliklerime kadar hissediyordum. Birisi bana sırtını döndüğünde, ben onu döndüğüne pişman ettiriyordum. Daha çok küçüktüm. Babamın verdiği bütün öğütler hayatıma ışık tuttu. Ben güçlü olmak nedir? Babamdan öğrendim.
Şimdi de güçlü olmanın vaktiydi. Beni arkamdan vuranları, pişman etme vakti.
Yatağım da rahatsızca kıpırdandıktan sonra yavaşça doğruldum. Ayakları beyaz fayansa değdirmeden hastane terliklerimi giydim. Başımda ufak bir sızı vardı, buna katlanabilirim. Terlikleri giyindikten sonra üzerime şöyle bir baktım. Buradan bir çıkayım, üstüme başıma çeki düzen vereceğim. Dolabı açtım, çantam vardı. Onu alıp, kapağını kapattım. Alparslan da o esnada içeriye girdi.
"Nereye?" Dedi, çantayı omzuma takarken cevabını da verdim.
"Evime." Dedim, Alparslan dolabın kapağına elini koydu. Bir nevi bana hapishane yarattı.
"Kimden izin aldın bunun için?" Dedi, derin bir nefes aldım. Sakin ol Mira, güzelce cevabını ver. Zaten konuşur konuşur, cevabını alınca da susar.
"Birinden izin almadım. Kendimi iyi hissediyorum ve buradan çıkmak istiyorum." Dedim, fakat Alparslan vaz geçmedi. Konuşmaya pardon söylenmeye devam etti.
"Geç şu yatağa, adamı hasta etme." Kaşlarımı çattım.
"Pardon?" Dedim, imalı bir ses tonuyla. Ne sanıyordu bu kendini?
"Miray," Daha cümlesini bitiremeden ben ismimi düzelttim.
"Mira, gülüm Mira." Dedim, Alparslan gülüm lafını garipsemişti. Ama cümlesine devam etti.
"Miray, geç şu yatağa dinlen." Dedi, hâlâ Miray demiş olmasına sinir oldum.
"Ben eve gidiyorum Alp." Dedim, o bana ne zaman Miray derse bende ona Alp diyecektim.
Yan tarafından geçeceğim esnada belimden tuttu. Sırtı duvara yaslıyken, benim belimden tutarak kendine çekti.
"Ben sana Alp demeyeceksin demedim mi?" Dedi, belimden sımsıkı tutarken.
"Bende sana Miray demeyeceksin dedim," Yüzüne yavaşça yaklaştım. "...duyuyorum ki hâlâ diyorsun." Dedim. Alparslan'ın gözleri dudaklarıma kaydı. Bende istemsizce alt dudağımı yaladım. Şu anki pozisyonumuz genelde tam tersi olurdu, demek ki bir farklılık olsun demiş.
