The Marriage Deal

Chapter 9

Chapter 9 : Family

I glance at the man beside me silently manoeuvering the wheel of his own car.Of how he was able to come here in Subic in this nine morning time without his car I don't know? Or of how he was able to know my location , the hotel and everything , I'm empty-headed. Sakay kami sa kotse niya na ginamit ko papunta rito.

Baka ay nalaman niya mula kay Ash dahil siya lang naman ang sinabihan ko kagabi at wala ng iba.Pero hindi naman ako nakakasiguro dahil gaya ng sabi niya there's nothing about me he doesn't know.Baka hindi ko alam ay pinapasundan niya ako ng mga tauhan niya or what.

But it wasn't the thing I was baffled to.It was just him coming over to my hotel room and find me with Travis.Kahit pa nakita niya ring naroon si April pakiramdam ko ay hindi niya nagustuhan ang nakita niya.Not to say that he was supposed to be jealous finding me with a man since our marriage is not even a strong reality.Kahit kasal kami ay parang biro lang naman iyon.Pero may nagsasabi sa loob ko na dapat akong magpaliwanag.

I even planned not to take the first talk after that night but my ego would probably won't save me after this one.

Matapos ang ilang pananahimik , I tried to freshen the ambiance as I slid the window of the car open blasting the cold air inside.Kung magpapaliwanag ako , ayoko nang masyadong ilang.Kahit wala naman akong mahanap na dahilan para magpaliwanag.Well , maybe some explanation just got no reason for me to say.

I gulped and glance at him again. I  tried to say a word pero walang lumalabas sa bibig ko.Para akong nahuli ng husband ko na may kasamang lalaki sa isang hotel which is partly  true ang naiba lang ay hindi naman kasi talaga ganun ka totoo ang lahat.

I bit my lip in frustration.Gusto ko na lang sanang manahimik na lang pero parang nagsisigaw ang isip ko.

Explain to him Eris!!.

"How did you know where am I?." I blurted out.Nagulat ako sa nasabi ko.Hindi dapat kasi iyon but mas mabuti na lang na iyon ang natanong ko.

Hindi siya sumagot.Blangko ang mukha na nakatitig sa daan.Pakiramdam ko ay masyadong mahigpit ang kapit nito sa manibela.Should I suppose to accept that with the fact that he's mad?

"Are you mad?." nanlaki ang mga mata ko ng masabi iyon.Dapat sa isip ko lang iyon tinanong.Binalot ako ng hiya.Bakit ko nga ba kasi natanong ang tanong na iyon.Sino ba naman siya para magalit?At wala naman siguro siyang pakialam sa nakita niya kaya malamang ay wala lang ito sa kaniya.

Bahagyang bumaba ang hiya ko ng hindi siya sumagot.Baka kasi ay hindi niya iyon narinig.Pinukos ko ang tingin sa bawat bagay na nararaanan namin.Ilang saglit pa ay biglang tumigil ang sasakyan.Napalingon ako rito.

"Ba't tayo tumigil?." tanong ko pero hindi na niya kailangang sumagot para malaman ko kung bakit.

Walang ng gasolina ang sasakayan.That must be it.

Sinundan ko ito ng tingin ng lumabas at nagtungo sa likod ng kotse at kung may anong kinuha.Nalaman kung may dala dala pala itong spare gasoline for emergency siguro.

Tahimik parin ito nang muling makapasok at nagmaneho.I was just leaning by the window watching over when we passed by some street children.Napangiti ako ng makita sila , na-miss ko ring maglaro noon sa tabing kalsada tapos abot abot ang kurot na inabot ko sa nagbabantay sakin dahil ang kulit ko raw.Mas lalong lumapad ang ngiti ko ng makita kung gaano sila kasaya.

Not until..

"Aray!." napahawak ako sa noo kung may nang bigla na lang tumama sa noo.Kahit sa bigla ay alam kung isa iyon sa mga bato na nilalaro ng mga kabataan na nadaanan namin.